A revista de cultura 'O ollo público' chega ao número 26

"Queremos fuxir da cultura como algo elitista, pero sen baixar en ningún momento o nivel". Neste axioma fúndase a aventura d'O ollo público, unha revista cultural que agora fai 26 números e 9 anos de vida en quioscos e bibliotecas. Para o seu director e coordinador, Fernando Vilaboa, o obxectivo reside en "abrir un espazo para a xente que facía cousas moi interesantes no campo das artes". No último exemplar distribuído, entra a poesía de Edgar Allan Poe, un ensaio de Javier Sádaba ou unha recensión de Óscar Suárez, Martin Pawley, sobre o filme máis recente de Mickey Rourke.

"Aínda nos doen casos como os de Van Gogh ou Modigliani", non dubida en argumentar ao grande Vilaboa, "que viviron na miseria e só foron recoñecidos logo da súa morte". Pero o proxecto O ollo público afástase da exclusividade ou da pescuda académica: unha publicación de aspiración popular e tiraxe achegada aos dous milleiros, con presenza en estabelecementos de prensa e papel satinado.

Vilaboa, varrendeiro de profesión -"trátase dunha anécdota, pero eu gaño, en precario, a vida varrendo as rúas de Vigo"-, dirixe a súa gratitude, sobre todo, aos colaboradores. "Na redacción só estamos Paz Orois e máis eu", explícase. Tradutores, pintores ou fotógrafos contribúen a completar os contidos dunha revista que, na altura, xa botou versións galegas de Blaise Cendrars, Bertolt Brecht, Eugenio Montale ou Rilke. "Queremos contribuír, aínda de xeito modesto, a crear hábito lector e o seu equivalente en todas as artes", afirma.

O ollo público, en palabras do seu impulsor, pretende "romper coa idea de que a cultura galega debe ser unha cultura militante". Para traballar nesa dirección, o número 27 incluirá as imaxes do fotógrafo monfortino Ramón Casanova ou Rimbaud en tradución de Iria Sobreino.