"Quero reinterpretar a música tradicional"

Ela fala paseniño no rodopío de auga de Compostela namentres en Cedeira hai alerta vermella de temporal no mar. Se se apagase o faro de Punta Candieira, sería a voz de Guadi Galego (Cedeira, 1974) a que conduciría os barcos a terra. O seu canto de serea podería guiar, onda a onda, alentía a alentía, as proas náufragas cara ao peirao, nun camiño de retorno que sempre a leva á casa. Esta música -gaiteira, cantante, percusionista, pianista- percorre os escenarios coa aposta coral de Berrogüetto, a intimidade de Espido e o mar de Nordestinas.

Pregunta. ¿Que herdaches das mulleres do mar?

R. Pois admiro especialmente o seu orgullo de ser dun lugar. Admiran e queren a súa vila, a súa xente, non se avergoñan. Eu creo que son profundamente herdeira diso, no bo e no malo.

P. Convertiches a esas mulleres tamén en canción.

R. O disco Espido foi o meu espido persoal, obrigoume a sacar á luz os sentimentos. As letras nacen das vivencias, pero a pegada da música tradicional está tamén presente. Non quero deixar atrás iso porque creo que nas letras populares existen moitas metáforas para explicar o mundo. Sigo atopando moito material na literatura oral. Nese sentido, son consciente de que arrisco pouco.

P. ¿Cambiaches definitivamente a gaita pola voz?

R. A gaita leva comigo dende os 11 anos e chegou a se converter nunha obsesión. O meu pai tocaba o trombón de varas e tamén os meus irmáns andaban con diferentes instrumentos. Logo veu o piano, a percusión e maxisterio musical. Vivino con total naturalidade. Dedicarme á música non foi premeditado. E o de cantar tamén.

P. No teu caso prodúcese unha evolución á inversa de moitos outros músicos. Pasas de te enfrontar a 100.000 persoas con Berrogüetto aos concertos intimistas de Espido.

R. Impresióname moito máis. Con Espido a ausencia de timbres fai que a palabra chegue máis intimamente. A forza tímbrica de Berrogüetto é outra cousa. É capaz de facer vibrar a 20.000 persoas co seu estourido. Fronte aos espectadores, cara a cara, vívese doutra maneira. Impón máis.

P. Insistes no aspecto circunstancial. ¿Non hai nada vocacional en ti?

R. A vocación vaise educando. Para min o da música foi un destino natural. Gústame deixarme levar e afrontar o que cada tempo me pide. Non decidín dedicarme á música profesionalmente ata os 20 anos e non sei se morrerei cantando nos escenarios, nos bares ou só na miña casa. Pero a música é unha necesidade da que non podes prescindir. Asústame un pouco pensar no futuro. Agora apetéceme traballar a música tradicional, non dende un punto de vista purista senón pasado polo filtro da miña interpretación. Quero reinterpretala e sacar á luz moitas cousas esquecidas que poden dar moito de si.