o libro /2

na apocalipse o apóstolo xoan recibe de deus a encomenda de escribir sen pensar o que será o derradeiro libro da biblia, o libro dentro do libro. deus preséntase coma un mago do señor dos aneis, túnica e barba, ollo de lume, espada de gume dobre por lingua, voz de buguina de barco. dille á xente que se cre viva pero en realidade está morta e ameaza con borrar os seus nomes do libro da vida. para os salvados reserva o premio de convertelos en columna e escribir sobre eles o seu nome. o cap. 5 iníciase con outro libro que deus no trono sostén na man dereita, un libro escrito por dentro e por fóra e selado con sete selos. un anxo exclama con voz forte "quen é digno de abrir o libro?" e ninguén pode abrilo nin lelo, era visto. os nosos libros han morrer sen perder esta imaxe de espanto e hermetismo que arreda a xente de librerías e bibliotecas. finalmente o libro ábrese, quen o fai ten o premio de ser degolado e co seu sangue rescata para deus as almas perdidas. trátase dun año con sete cornos e sete ollos que vai abrindo os selos e ceibando os xinetes da apocalipse. o quinto selo dálles paso aos mortos pola palabra de deus, a palabra dá a vida pero tamén a quita. o sexto selo libera un terremoto que destrúe montes e illas, escurece o sol, tingue a lúa de sangue e fai que as estrelas caian coma figos podres. a xente agóchase en cavernas, pide ser sepultada. os anxos seleccionan 144.000 elixidos das doce tribos e estámpanlles un carimbo na fronte co seu nome e o de seu pai, todos son virxes. a apertura do séptimo selo vén seguida dun silencio de media hora que precede ás sete trompetas coas que o pai supremo demostra o amor por medio do castigo, abrasando a natureza e as persoas sen carimbo. non matándoas, torturándoas para excitarse e babear coma quen mira unha peli de porno extremo. a seguir preséntase un anxo con outro libro e sete trebóns parlantes. a voz de deus no ceo dille ao apóstolo que non escriba o que dixeron os trebóns, que tome o libro aberto na man do anxo e o devore. non que o lea con ansia, que o devore. o apóstolo sabe que non é tempo de caralladas ou de levar a contraria e, malia que lle amarga nas entrañas, come o libro. outro anxo convoca as forzas do ben e do mal para a batalla de armagedón e outro destrúe babilonia con lóstregos, terremotos e inundacións. babilonia é unha puta que na man sostén unha copa de ouro escrita con abominacións luxuriosas e na fronte leva escrito o seu nome abominabel. babilonia é nova york e a súa destrucción é narrada como a das torres xemelgas, en parágrafos que semellan un comunicado de al qaeda, agora deus é bin laden. os 144.000 virxes cantan aleluia e o patrón dille ao negro contratado para escribirlle a biografía que el é alfa e omega e non sei que hostia máis, un chulito. que se pode escribir despois disto? un libro no que a palabra dá e quita a vida e o remate do libro coincide coa fin do mundo. este é o libro que quixen escribir sempre.

... un anxo exclama con voz forte "quen é digno de abrir o libro?" e ninguén pode abrilo nin lelo, era visto

O último libro de Xurxo Borrazás é Costa Norte / ZFK