Metroko neska
IVÁN IGARTUAEtxe ondoko geltokiraino ekarri ninduen trenaren burrunba oraindik belarrietan nuen irtenbidera gerturatu nintzenean. Jende multzo dezente baten atzetik nioan, haiek aurreratu ezinik. Azken ateetara heldu baino lehen betiko baztertxo berean ikusi nuen, hantxe eserita, batzuetan zerbait irakurtzen, beste batzuetan etengabe igarotzen ziren pertsonei begira egoten zen neska. Konturatu orduko kanpoan nengoen, metro geltokia atzean nuelarik, neska hari berriz ere begiratzeko astirik gabe. Hiri benetan handietako metroa horrelakoa baita, ezin duzu atsedenik hartu ez bada hurrengo trena pare bat minutuz itxoiteko, gainontzekoan jendearen korronte geldiezinak eramaten zaitu alde batera edo bestera, atzera egiteko aukerarik eman gabe.
Hurrengo egunean berriro ikusiko nuelako itxaropena ene baitan zalantza izpirik gabe sentitzen nuen neurrian, ez nintzen inolaz ere atsekabetu etxerako bideari ekin nionean. Aspalditik zetorkidan harekin hitz egiteko gogoa, baina behin eta berriz pasatzen nintzen haren aurretik ezertxo ere esan gabe, aldi bakoitzerako pentsatuta nuen hasierako esaldia betiko isilaraziz. Egun hartan ere aukerak ezabatu egin ziren berehala, nik uste baino lehenago.
Denbora pasa ahala, ia segurutzat ematen nuen hark ezagutzen ninduela, nire aurpegia, gutxienez, ezaguna egiten zitzaiola, behin baino gehiagotan gure begiradak gurutzatu egin izan baitziren. Hala ere, dudaren bat edo beste suma nezakeen oraindik, gure harremanak erosleen eta saltzailearen artekoen antzekoak izan baitzitezkeen (edo are gehiago, ohiko tabernara sartzen direnen eta zerbitzariaren artean eratzen diren horietakoak): hau da, haren aurretik igarotzen zen jendearen multzo amai-ezinean ni beste bat besterik ez nintzen, ez dut uste ezerk bereizten ninduenik tropela osatzen zuten gainontzeko pertsonengandik. Eta begien oroimena, entzumenarena baino iraunkorragoa izanda ere, ez da nahikoa izaten orainaldiko irudi bizkorregiak sailkatu eta ordenatzeko. Garai hura orain gogoratuaz, ez dakit zalantza horiek neska bitxi harekin hitz egitera bultzatzen ala geldiarazten ninduten, ze askotan zerbaiten gainean izan dezakegun ziurtasunak, zalantzek ez bezala, jakin-mina lapurtzen ahal digu.
Errazena zen jaiegun batean sartzea metroan, orduan askozaz ere jende gutxiago izaten baita. Horrela egin nuen. Igandea zen eta ez nuen inora joateko asmorik. Metroan sartu nintzen handik berriz ere ateratzeko. Irtenbidearen ondoan zegoen, beti bezala, neska gazte hura, bere liburuaren aurrean, aulkitxo batean eserita. Ile-adats horiak aurpegia estaltzen zion. Sekula izan ez dudan ausardiaz hurbildu eta zuzen-zuzenean esan nion: "Kaixo, barkatu galderagatik, baina zer egiten duzu hemen egunero?".
Ez da hau neska batekin solasean hasteko modua, badakit, baina harrigarriagoa da, nire iritziz, begi berde borobil horiek niregana bideratu eta gero berak erantzun zidana: "nire senarra izango denaren zain nago. Egunen batean azalduko da. Baina zaude ziur, ez zara zu".
Handik bi hilabetera ezkondu ginen. Baietza eman zidan lehen ezezkoa emandako konbentzimendu beraz. Orain bi alaba ditugu. Zaharrenarengan amaren izaera bereziaren ezaugarri batzuk nabarmentzen hasi dira. Ados dagoenean kontrakoa esatea, adibidez. Baina gainontzekoan lasai bizi gara, norbera bere eginkizunetan. Ez dakit oraingo bizitza hau den nire emazteak bilatzen zuena, beti kezkatu bainau gure lehenbiziko solasaldi motz hartan bere ahoan entzundakoak. Nire barrenetatik ere zalantza handiak heltzen zaizkit. Azken bolada honetan metrora jaisten hasi naiz. Geltokiaren barruan, baztertxo batean eseri eta jendearen tropela itzelera begira geratzen naiz.
Agian neska haren burmuin ezezagunak gordetzen zuena ulertzeko grinak bultzatzen nau horretara edo agian patuak eskaini diezadakeenaren bila abiatu naiz, neska hura bezala. Liburu bat eramaten dut nirekin, baina oraindik ez dut lortu ez eta orri bat irakurtzea ere. Urduritasunagatik, beharbada. Jendetzaren artetik niregana etorriko denaren zain bainago.
