Que facemos con este morto?
Escribir na Galiza de "cultura" é chorar, laiarse, protestar e os demais matices da frustración e da impotencia (ou da choromiqueiría, que xa non sei eu). "Oprimen en nós", "acaban con nós, coa nosa cultura..." Todo iso que son constatacións e que non serven para nada, sobre todo cando as escribimos en páxinas como esta, páxinas que le xente que xa é coñecedora e está convencida previamente. O peor non é que o escribamos, o peor é que iso é o que máis lles presta aos lectores destas páxinas, fagan a proba senón e comproben na páxina web cantas lecturas ten un artigo que se titule "Poesía (...)" e outro que se titule "Resistencia cultural galega" ou "A opresión da nosa cultura". A falar claro, aquí a xente ven a ler discursos que a conforten, reafirmen nas súas convicións políticas. E, a falar claro, estou aborrecido de tantos anos a escribir sermóns para quen xa coñece os evanxeos.
A Cidade da Cultura resume o tempo das mentiras no que vivimos todos
Con todo, terá que desculpar quen efectivamente procure aquí consideracións sobre literatura, artes, cultura, etc, que hoxe me vexa obrigado a escribir sobre... a Cidade da Cultura! Levo anos a escribir sobre un asunto tan enorme como minúsculo, tan recorrente como efémero, tan pesado como evanescente. Xa non vou lembrar o silencio ante tal despropósito da mesma prensa que leva agora tres anos a mallar nesa besta mansa do Gaiás. Daquela Fraga mandaba moito e pagaba ben polo silencio, os que agora badúan tanto daquela calaron como petos.
O conselleiro parou o Gaiás. Se seguise a facer obra, estaría mal e agora que a pararon, hai queixas. É normal, un disparate así ninguén sabe por onde collelo. Ten razón a protesta do ex alcalde de Santiago que non quere que fique unha ruína a medio construír no alto dun monte. Mais, sen crise económica ou con ela, non hai outro remedio que parar de vez o proxecto pois ese burato está a tragar o diñeiro que se precisaría para sanitarios, profesorado, asistencia social... Se alguén nestes anos tivese conseguido averiguar para que pode servir, nese caso aínda habería unha coartada para seguir enterrando aí o diñeiro. Non é o caso, ninguén conseguiu aínda transformar unha estupidez nunha cousa intelixente e útil.
A Cidade da Cultura, xunto cos aeroportos vacíos ou semivacíos, cos superportos contruídos un ao lado de outro e con todos eses edificios públicos que non serven para nada, resume o tempo das mentiras no que vivimos todos. E a Cidade da Cultura, esa megalomanía pailaroca co seu arquitecto estrela e estrafalario incluído, representa moi ben a malversación da autonomía no plano cultural: no sitio de destinar os presupostos de cultura a crear infraestructuras e público e apoiar aos creadores... ese gran morto. Un morto que ninguén sabe onde enterrar. Non o souberon os gobernantes do bipartito e tampouco os seus creadores, os que gobernan agora de novo na Xunta. Efectivamente, todos están, estamos, xa implicados na trama desta comedia estúpida titulada, Que facemos con este morto?
