Chico Buarque, Jesús Vázquez e Os Tonechos

HAI HORAS PERIGOSAS, esas que nos collen coas defensas baixas. Son tremendas, tiran con un abaixo.

A HORA METAFÍSICA é unha desas. Os domingos pola mañá, cando a semana está suspendida e aínda non tomamos o segundo café, hai unha hora metafísica e tómanos a debilidade da melancolía: "E se mandásemos todo á merda. A todo, a todos, todo."

A COVARDÍA rescátanos. Axudada coa segunda taza de café e uns golpiños de ánimo no lombo, "ánimo, anda..."

COBIZA, a do público dun ídolo musical, alí todos con cámaras dixitais a tirarlle fotos, cravándolle mil flashes. Roubándolle mil imaxes, mil cachos.

ENVEXA DO CHICO BUARQUE, que tiña o que lle faltaba ao pobre Hölderlin, que se retorcía impotente, mentres o Chico Buarque é visitado suavemente pola graza.

CATALANISMO LINGÜÍSTICO, xa que os galegos non nos é dado o estarmos integrados no noso espazo lingüístico, o do Chico e Vinicius por así dicir, pois procuremos logo o catalanismo, digamos Barça e máis Ronaldinho (ai, este non é catalán). Nós non podemos chamar Çee ao pobo de Çee, témoslle que chamar Cée.

'MIRAXES' na nosa televisión. Pasma un pouco a vitalidade da cultura que se anda a facer. Sorprende. Como se fose un programa doutra televisión que falase doutro país.

Unha mesma cidade, un mesmo país pode ser imaxinado de moitas maneiras. Temos de aprender a vérmonos doutra maneira, menos curas da parroquia e máis xente libre.

MORRER ESTÁ FEO. Vivimos moito máis: a dieta, a sanidade pública, o iogurt, o chándal... A morte deixou de ser cousa familiar, énos algo extraño que non aceptamos polas boas. Morrer hoxe é unha falta de educación, algo sucio (débese evitar por todos os modos).

(TAMÉN TER MEDO ESTÁ FÓRA DE MODA) O SACAÚNTOS, era a chegada do terror pánico ás rúas da cidade. O Frautista de Hamelin. O terror chegado do mundo salvaxe ás nosas rúas alumadas con electricidade.

A RÁ ERA UN PRÍNCIPE. Jesús Vázquez, o guapo de Ferrol, de rapaz era un parruliño feo: foi vivir a Madrid e na escola facían burla del porque era groso, pitoño e galego. Os rapaces chamábanlle "vaca gallega".

Debeu haber algún momento no que unha princesa compasiva lle deu o seu beixiño máxico. Temos poucos príncipes amabeis e abondos badocos.

AGORA QUE SE ME OBRIGAN A ESCOLLER... prefiro Os Tonechos aos Morancos. Non lles é por patriotismo ou por racismo ou cousa así, débelles ser por antropoloxía que ás veces me fan rir (ninguén é perfecto de todo).