Fotos, académicos e borrachos
OUTRA VEZ ESE QUE SAE NAS FOTOS que me quitan. Quen será realmente? Primeiro pensei se sería un extraño, aínda que se se miraba ben tiña certo parecido comigo; con todo era claro que non era eu, era un impostor. Nin sequera sei ben se é un ou varios. Mais agora vou vendo que tamén el cambia, vese que tamén se vai facendo vello. Debe haber algún parentesco. Ou paralelismo. E que quererá de min? Ás veces un gaña medo.
O 'FLASH', mata os fantasmas. Haino que prohibir.
A REALIDADE está moi sobrevalorada, pensa o soñador.
OS INIMIGOS DA MÚSICA RELIXIOSA non son os ateos, son os curas e as monxas. Quen estudou en colexio relixioso logo non quere saber máis de sacristías. E non atura a música relixiosa: anoxan a Bach.
DOUS ACADÉMICOS DA RAE disparan con bala. Volven contra as linguas pequenas. Nada máis teñen dereito a exisitiren eles, que a teñen grande. Son uns machotes os dous.
DE QUE ESTÁN A FALAR? Non existen as linguas realmente, nunca vin unha diante, non sei onde para lingua ningunha: só existen persoas que falan as linguas.
QUE PRETENDEN? Que desaparezamos. E por que? Porque son ruíns e malas persoas. Tamén se lles chama colonialistas e fascistas, que aquí levan "franquista" de apelido. Non lles é outra cousa, non é debate filolóxico nin sociolóxico, élles pura mala idea.
E FRAUTISTA QUE PIDE ESMOLA: toca ben mal. Nada máis sabe tocar a música de Pippi Calzaslargas, unha cantiga infantil. Faime pensar que antes de ser ese homiño que toca por ver que fai algo, foi un meniño. Agora é un meniño esmoleiro no corpo dun home acabadiño.
PRESUMEN DE NON RESPETAR LÍMITE DE VELOCIDADE E DE BEBER os dirixentes do PP, Aznar, Sanz... Vai haber que facerlles o control da bebida antes de que falen en público.
BRASAI, O FOTÓGRAFO XA VELLO: pregúntanlle que é o que máis lle prestou na vida e contesta: "As mulleres". Chámalle burro. O que sorprende é a naturalidade con que o di, hai que ser vello para poder falar como un rapaz.
O DEVALAR DA TARDE na páxina dun libro, qué de contado deixamos de ver ben as letras. Qué lixeira marcha a claridade. E que lizgairo é ese marchar, tan delicado. Simplemente deixou de pousarse no papel. A tarde foise sen darlle tempo á tardiña. É noite.