As cancións dos homes perdidos

No epílogo de Underworld (1997), a monumental novela de Don DeLillo, Brian Glassic e Nick Shay viaxan a Casaquistán. Van visitar unha planta na que se destrúe lixo radioactivo con explosións nucleares. Mesmo caldo, sete tazas. Antes de saír cara ao aeroporto e enfiar a última parte do traxecto paran nun pub, talvez moscovita. Football Hooligan, chámase, e hai un tipo cuspidiño a Lenin sentado a carón da súa mesa. Brian, o vello Brian, escoita con atención a música do local. "É algo que chaman rock de culto, ruidoso, si", pensa Nick, "pero na súa maior parte perforador e repetitivo, nunha lonxitude de onda xélida". O capítulo titúlase Das Kapital.

O'Leo, Marcos Paino e Daniel Salgado tamén se fan chamar Das Kapital, e o seu disco de debut circula pola rede co alcume de Ruído negro. Segunda ligazón ao escritor neoiorquino, por certo, autor tamén de White Noise (1985). Neste caso, o que hai detrás da portada non é rock, pero si perforador, xélido e deliberadamente ruidoso. É violento e será de culto. De momento, á espera do vinilo, pódese descargar de balde en aregueifanetlabel.blogspot.com. Amodo, por favor: "Contra o pop consensual, ofrece un discurso en chamas, ferido".

Disco Las Palmeras! é unha banda de guitarras cunha corda de baixo

'Synth punk' distópico é o que ofrecen os coruñeses Mano de Obra

Arredor de Narcisismo, versión irrecoñecíbel de Radio Océano con versos de Lois Pereiro, foco do proxecto, espállase un álbum atravesado de espectros. Dende o primeiro, Anjo do desespero, con textos de Heiner Müller, até o último corte, o desacougante Black Noise, coa trompeta de Manu Paino a dialogar co Bella ciao e a voz de Bobby Seale, fundador do Black Panther Party. Ruínas. Como algunhas melodías na primeira época de Can. Como os vellos salóns de baile que invoca o británico James Kirby (The Caretaker) en An Empty Bliss Beyond This World, sen dúbida un dos discos do ano.

Das Kapital trae a xenealoxía da casa. Encoméndase a Programme, Stereolab, Einstürzende Neubauten, Atari Teenage Riot, Nine Inch Nails e Os Resentidos, pero remite tamén a outro proxecto de Marcos Paino, agora disolto: GalegoZ, resposta galegófona aos Gorillaz de Damon Albarn. En Ruído negro, Paino pon os sintetizadores, Salgado escribe e fedella no Kaossilator e O'Leo canta e berra e rosma e creba os heterónimos que se lle coñecían. "Todo está roto", anuncia en Nos días do medo, talvez o mellor xunto ao Manifesto dos enfermos. E tanto: "Na total indixencia da vida".

O debut de Das Kapital emparenta de xeito pouco evidente con dous dos traballos máis madrugadores e notábeis deste ano en Galicia, e que convén rescatar: Nihil Obstat, dos lugueses Disco Las Palmeras!, e Imperio Cobra, do trío coruñés Mano de Obra. Ambos publicáronse en xaneiro, o primeiro no selo Matapadre, onde tamén militan Colectivo Oruga co seu Too Many Knobs, e o segundo difundido a través de www.bandcamp.com.

Máis ca unha banda sen baixo, Disco Las Palmeras! é unha banda de guitarras cunha corda de baixo. Un monte de guitarras, de feito, cunha barricada de pedais e amplificadores. Rock narrativo con algún fío de Igloo (A los indecisos), o grupo que abandonaron Diego Castro, Selín Pallares e David Lorenzo tras Una luz de estío glacial (2006), e declarada querencia por todo o espectro ruidista. Coquetean coa cegadora luz atómica de My Bloody Valentine (Estados emocionales (y vaticanos)), a violencia de Triángulo de Amor Bizarro (La saga umbilical), Los Planetas máis frondosos (Testigos de dios) ou mesmo a lírica de Sr Chinarro (Me la jugasteis en China). E tiran a dar: "Antes muerto que esquirol, antes muerto que sin cena".

Na beira contraria, Mano de Obra. Non hai guitarra. Manda o baixo de Coco Lens, que tamén pon a voz e a imaxinería retrofuturista, industrial e barroquizante canda Alberto Vázquez (teclados) e Víctor García (batería). Synth punk distópico e indisimuladamente revivalista, se existise tal cousa, cun ollo en Joy Division e outro en Aviador Dro ou, por que non, os galegos Radio Océano. De momento, seis temas, entre eles o feliz Ciudadano: "Obedece o amanece sin mirar atrás / saca fuerzas de flaqueza y a empujar / hoy las armas brillarán en la rebelión de la ciudad / las fuerzas vivas al Imperio aplastarán".