Zerbitzarien heriotza (II)

Ramon liluratuta gelditu zen Supertramp entzuten. Eta kasu honetan benetan liluratuta zegoela zirudien, ez beste garai batzuetan bezala, ontziralekuko etxean egiten genituen parranda-gauetan. Goizaldean, lehenago edo geroago, irrien ostean marmarrak etortzen ziren, eta norbaitek neska bat besarkatzen zuen. Orduan, Ramonek, susmatutako musu sorta jasanezinaren erdian, diskoen altzarira jotzen zuen eta, itxurak eginez, diskoen aldeko interesa erakusten zuen etsita. Zenbat ordu igaroko zituen Supertrampen diskoen azalak aztertzen, bizitza, benetako bizitza, atzeko aldean igarotzen zen bitartean, lehenengo egongelako sofan, gero atzealdeko logeletan.

Jon Kepa sukaldera joan zen eta ni atzetik joan nintzen.

Biok aspaldian egiten genituen haietako letania bat osatu genuen

Felicianak zartaginetatik zarata desatsegina ateratzen zuen

-Hozkailua badabil. Eta dutxan ur beroa dago -esan zuen.

Armairuetan begiratzen hasi zen, pelikuletan poliziak susmagarrien etxeak miatzeko erabiltzen duen indarkeria puntu horrekin. Jon Kepa modu arduragabean ari zen etxean, jabe txikiek haien gauzetan erabiltzen duten arreta liturgikorik gabe. Armairuak irekitzeko moduari erreparatuz ikusten zen Jon Kepa ez zela jabe txikia.

-Hona etortzen jarraitzen duzu? -galdetu nion.

-Oso gutxi. Emakumeekin larrutan egiten nuenean asteburu batean ere ez nuen kale egiten -erantzun zuen, kaxa elektrikoa aztertzen zuen bitartean-. Baina orain monje baten antzera bizi naiz. Ez naiz hiritik ateratzen. Non demontre egongo da metxero bat? Sukalde hau historiaurrekoa da.

-Historiaurrekoa, erabat historiaurrekoa.

-Harri Aroko labea.

-Haitzuloetako zartagina.

-Paleolitoko plantxa.

Barre egin genuen. Jon Kepak eta biok aspaldian egiten genituen letania haietako bat osatu genuen. Ariketa obsesiboa bihurtzen zen batzuetan, eta zenbat eta gehiago luzatu besteak gehiago haserretzen ziren. Urte asko igaro ziren jolasa praktikatu gabe, baina lehenengo eguneko naturaltasun berarekin sortu zen.

Auto baten klaxona entzun zen eta handik gutxira ateko txirrina. Ramonek diskoak utzi eta atea ireki zuen.

-Iritsi zarete! Zer moduz? Txipiroiak ekarri ditut.

Riquelmeren ahotsa zen. Jon Kepa intendentzia eginkizunetan utzi nuen eta besarkada bat eman nion: bazen urtebete hitz egiten ez genuela, ezta telefonoz ere.

-Riquelme, zer moduz dago burtsa?

-Nire emazte ohi maltzurrak oraindik ez nau xahutu -erantzun zuen-. Eta ez du lortuko, zin egiten dizut.

Dibortziatu ondoren, Begoñak, Riquelmeren emazte ohiak, nire emazteari konfidentzia guztiak kontatzen zizkion. Inoiz ez nuen adorerik izan berari kontatzeko. Noiz eta nola egin beharko nukeen galdetzen nion nire buruari.

-Begoñak ez du Riquelme suntsituko -esan zuen Jon Kepak, sukaldetik bueltan-. Ez dut onartuko. Zer ekarri duzu? Txipiroiak?

-Txipiroiak beren tintan egitea pentsatu dut.

-Nik jatetxean mahaia erreserbatu dut.

-Bada, joan zu bakarrik -esan zuen Riquelmek-. Gu hemen geldituko gara.

-Orain ezeztatuko dut erreserba.

Ramonek hartu zituen Riquelmek ekarritako poltsak. Modu metodikoan, lasai, hasi zen garagardo latak hozkailuan sartzen, ordenan ipintzen, espazioa albait gehien aprobetxatzeko. Ziurrenik goizaren gainerako orduak sukaldean igaroko genituen, etenik gabe irekiko genituen garagardo laten artean, Riquelmek jatekoa prestatu eta gainerakoek hitz egiten genuen bitartean. Riquelmek elkarrizketa bizkarra emanda jarraituko zuen, harraskan zentratuta, txipiroiak bertan garbituko zituen eta. Gero gaineko sukaldean piperrak eta tipulak moztuko zituen eta amaitzeko saltsa egingo zuen. Gauza seguru bakarra zen bazkari bikaina izango genuela, eta gero tertulia luze bat, edo agian siesta bat, ezerk helbururik ez duen arratsaldeko ordu zehaztugabe horretan. Eta geroago gauerako plan bat hautatzearen dilemari aurre egin beharko genion, landa-inguru hartan, negu betean. Agian txango bat Gernikako erdialdera, gaua taberna-zuloan emateko eta iraganari buruz hitz egiten jarraitzeko.

Felicianaz oroitu nintzen, iraganean etxea garbitzeko zuen pairamenaz, gu oraindik iratzarri gabe geundenean. Askotan, altxatzen ginenerako bera joanda zegoen. Nerabezaroan mozkorraldi gogorrak izan ziren, baina gero neskak eramaten genituen. Gogoan dut goiz batean logelatik gerrian izara bat lotuta atera nintzela, neska ilehori bati jarraituz. Egongelatik lasterketa zentzugabea egin ondoren, Feliciana aurkitu genuen, sukaldean jo eta ke lanean eta gure afariko platerak garbitzen.

-Egun on, andrea -esan zuen neskak, bat-batean geldituta, bularrak besoekin estaltzen zituen bitartean.

-Gosaria ez dago prest.

-Egun on, Feliciana -esan nuen nik orduan, neska gure logelara bidali eta gero.

-Gosaria ez dago prest.

Nikelezko espartzuarekin, Felicianak zartaginetatik zarata desatsegina ateratzen zuen. Gazte haiek guztiak egoteak traba egiten bazion, diskrezio miresgarriarekin eusten zuen, baina argi zegoen etxe hartako sukaldea berea zela. Han Andre Mariaren estatuatxo bat zegoen eta probintziako aurrezki kutxaren egutegia.

-Geroago itzuliko garela uste dut, Feliciana.

-Hobeto, gosaria ez baitago prest.

Logelara itzuli nintzen, neska besarkatu nuen eta algara bikoitza ito genuen. Neska haren larruazala, zuri-zuria, eta zain urdinduek zeharkatutako bularrak, neskaren izena baino askoz lehenago iristen ziren nire oroimenera. Gaztetan inoiz ez nuen horrela ikusi, baina orain nakarezko esku zuri haiek nire oroimenean beste esku zuri baina askoz zaharragoen alboan zeuden, umetan ezagutu nituen esku latzak, zuri irreal batekin margotuta, arbel bati eta klarion zati zikin batzuei lotuta.

Eta esku zuri haiek jabearen aurpegia ekarri zidaten, ahizpa Teresa, lehen hezkuntzako bigarren mailan eskola eman zidan moja. Ikasturteko azken egunean libreta batekin etorri zen. Izenekin beteta zegoen, hamarkada luzeetan bere eskolatik igaro ziren haurren izenekin. Bera ilaraz ilara joan zen, libreta eskainiz, eta haurrek izena idazteko ahalegin handia egin zuten. Izenak zutabeka agertzen ziren, baina horrenbeste izen zeudenez, orriak amaitzen ari ziren, eta nire txanda iritsi zenean ahizpa Teresak ez zidan lerro berria betetzen utzi: orrien artean nire izena ipini ahal izateko txokoren baten bila hasi zen. Ahizparen eskuek txunditu egiten ninduten. Guztiz zuriak ziren, baina betiereko klarion patinak eragiten duen zuritasun artifiziala zuten. Klariona ahizpa Teresaren eskuak estali eta ziurrenik erretzen zituen kosmetiko baldarra zen.

-Hemen, Jorge, idatzi hemen -esan zidan, kiskalitako hatzarekin orrialde hartako txoko bat adieraziz-. Zure izen-abizenak oso laburrak dira.

Nik zazpi urte nituen eta modu zentzugabean irainduta sentitu nintzen, ez dakit nire izena laburra zelako edo ahizpa Teresak ikasle guztien libretan nire izenarekin lerro berria inauguratzen utzi ez zidalako.