1. Ruído de Fondo

Na universidade de Evanston (EE UU) descubriron que ostras costeiras de New Haven, cativas moitos quilómetros terra dentro, abren e pechan as valvas acompasándose ao ciclo lunar. Levo case tres anos nos túneles, pero pode comprobalo calquera que conserve a lucidez: as borracheiras enormes e as leas de banda semellan responder a un patrón. Hoxe mellor non penso, vou ben. Xa había que non atopaba Bombay Sapphire. Dúas pedras, un terminal intranet e tabaco importado. Non é para chorar.

Ao principio, coma min, se cadra buscas unha persoa. Que desaparecen certa noite nos servizos dunha disco do barrio, que baixan a escaleira do almacén de bebidas, que non voltan. Antes de que a familia os procure chaman polo móbil ou pola webcam da Corporación e afirman atoparse en París, nas Canarias, traballando de camareiros, din que de repente a súa vida perdeu sentido e que precisaban aire. Tamén pode ser casual como vomitar no baño, apoiarte nun expendedor de xabón. Daquela a parede abre a boca e os oídos póñense a zumbar. Cousa da pasti que che meteron, dis, ha ser a pinza que anda brincando. Chegas a un portón beirado por dúas cámaras. Recoñecen o teu rostro, envían os datos a Intelixencia.

Fóra séntense os gritos e os cristais escachados dos días de preamar. Polo acento parecen eslavos contra latinos, ponlle centroamericanos. Xogan a crer que disputan algún territorio. "Esta xente...", díxome Mara a outra tarde no kebab, Mara fora na vida anterior representante de maquinaria agrícola, de aí da parte de Montrove, "a esta xente o que lle pasa é que van quedando sen saldo e perden os nervios". Falamos sobre comida, discutimos se era mellor a de arriba ou a de aquí. Ela presume de coñecer as coordenadas de cada local. "Non oes así runrún de motor?", pregunta, e sinala un esteo de formigón pola xanela. "Habemos de estar xustiño ao pé do metro da ría". Gústalle soñar que tras tanto tempo andando sen rumbo seguimos debaixo de Artabria.

Xunto á tarxeta deslizo ritualmente a foto coas faccións exóticas de Doris. Nunca a viu. "Dálla a un veterano", rosma a encargada. Claro. Hai meses Mara presentoume o Jacko. Paguei uns cacharros e largoume o mito da fundación, un entre ducias. El contaba. Que a praza de Lugo virara zona de pubs subterráneos, que se foran unindo no subsolo e se cerraran finalmente igual ca un cofre. Despois seica floreceran os hostais e os pequenos restaurantes. "Quilómetros e quilómetros, meu", sorría, medio peneque, "o Jacko controla". Sabía que lle quedaba pouco. O rumor de que tuses de máis ou algún sarabullo na cara mobilizan rapidamente os Sanitarios. O túnel é un lugar moi seguro.

Saúdan dúas mans, marcho. Hai que estirarse. Co neón céganme outra volta os flashes daquel neno que treme na mañá ao tocar un corpo de muller sobre montes de botellas. Nin se escoitaran aínda as lendas do varrido de memoria. Corría nordeste pola cidade, cánto estraño o vento.

Hoxe vou ben. Só penso na lúa, redonda coma unha laranxa. Piso o cigarro cara aos grafitti da avenida trash. A ela gustáballe todo ese ruído.

O vindeiro libro de poemas de Xabier Cordal titúlase transmuta e aparecerá en Xerais.