BOTELLA AO MAR | LUCES

Columna

Artículos estrictamente de opinión que responden al estilo propio del autor. Estos textos de opinión han de basarse en datos verificados y ser respetuosos con las personas aunque se critiquen sus actos. Todas las columnas de opinión de personas ajenas a la Redacción de EL PAÍS llevarán, tras la última línea, un pie de autor —por conocido que éste sea— donde se indique el cargo, título, militancia política (en su caso) u ocupación principal, o la que esté o estuvo relacionada con el tema abordado

Estranxeiros, sacauntos, barbas

Suso de Toro

22 jun 2007 - 00:00CEST

SER ESTRANXEIRO. A un pódeselle aparecer o desexo de ser estranxeiro. A todo país, a todos, a todo. Estranxeiro sen máis.

A IDENTIDADE PERSOAL HOXE é volúbel, lábil, mutante. En tránsito. Vivimos cambiando de máscara sucesiva e constantemente (E que ou quen hai tras a última máscara?).

ESA MULLER que coida no fillo con síndrome de Down, neno que ha medrar e ser home. Iso sí que é coñecer o que é a vida. En comparanza, as nosas queixas por tanta inxustiza e tanta andrómena e máis non sei canta opresión e todo iso son parvadas.

NA PARAXE DO BUS conversan unha avoa e máis unha nai. Agardan que chegue a crianza no bus escolar. A nai relátalle, en castelán, á avoa o rapto de meniños. A avoa pregúntalle, en galego, "ai, e para que quererán esas criaturas?" A filla contesta, "para tráfico de órganos, para abusar de ellos..." (Hai pena e susto na avoa. No relato da nai hai indiferencia. Se non compracencia. É ben curioso.)

O MUNDO NON CAMBIA TANTO, a humanidade cóntase a si mesma desde sempre contos de meniños perdidos: Carapuchiña vermella, o Frautista de Hamelin, Hansel e Gretel (se mo permiten, A Sombra cazadora)...

MAIS OS CONTOS SON CERTOS...

Lo que más afecta es lo que sucede más cerca. Para no perderte nada, suscríbete.

O INTELIXENTE QUE É O BORGES. Un esquéceo ás veces, non podemos lembrar todo todo o tempo (Ai, agora que lembro, precisamente iso é o que conta un conto do Borges. Esquecérao xa. E é que non podemos lembrar todo todo o tempo. Ai, esquecera que isto xa o dixera. En fin, deixémolo estar e voltemos co Borges).

E ESCRIBÍN QUE BORGES "É" LISTO e non que "era" listo, e iso que morreu. Escribín ben? Depende. Morrer, el morreu; iso xa non depende. Agora que cando dicimos dun autor morto realmente dicimos da obra, e así Borges "é", segue a ser, intelixente. Tanto como o é a súa obra. Ollen se non:

"ES COMO ESTAR AFEITADO O NO ESTAR AFEITADO, ¿NO? Cuando uno no está afeitado se siente como una especie de vagabundo. La persona afeitada ya puede aspirar al honor, al decoro, quizás a la inteligencia también..." (El palabrista. Borges visto y oído. Esteban Peicovich. Editorial Marea. Buenos Aires).

Con esa trivialidade aparente, vaites coa síntese de sicoloxía, ética e estética.

O QUE OCORRE É que ás veces temos días vagabundos e ás veces temos días decorosos. Para min que escribo esta garrafiña en día vagabundo e sen barbear (as columnas do domingo coido que barbeado).