Gauza galduen bulegoa

GAIAK

Gizonezko bat dabil alboetan zuhaitz sartu berriak dituen kalean zehar. Pauso motelez doa, ezertarako presarik ez balu bezala, oinen mugimendu mekaniko beti batez. Bidea buruz jakinagatik, oinek zapaldutakoa gorputzak bermatu nahiko balu bezala. Begirada ez du ez zeruan ez lurrean, bi puntu ibiltari dira, argiz zipriztinduak. Aurpegi alaiari barre txikia dario. Gizona hitz egiten ari da eskuko telefonotik, seguraski maitea duen norbaitekin, eskuen alegrantzia da lekuko, gora eta behera baitabiltza bi txoriren modura. Baina orduan, ez jakin zergatik, telefonoa mutu geratzen da, teknikaren zabarkeria izango da beharbada, bateria gutxi beharbada. Hitzik gabe geratu da gizonezkoa, etsipenak harturik, Nora doaz galdu diren hitzak?

Gure hirian gauza galduak gordetzen dituen bulegoa bada. Despistatu samarra izaki, sarri askotan izan dut haraino joateko beharra. Galduak baititut nire bizitza oraindik labur honetan kolore guztietako goardasolak, marka guztietako erlojuak, Donostiako etxe guztiak irekitzeko adina giltza, karterak ere bai, plastikozko diru-txartelak zorionez dirurik gabeak, alabak, bai, eta behin baino gehiagotan nire lotsarako. Gogoratzen naiz behin, jaiak zirela-eta, su-festek zorabiaturik, ni neu galdu nintzela jende artean. Bulegora joan nintzen eta hantxe gelditu, ea norbaitek nitaz galdegiten zuen, ea norbait galdua nintzela gogoratzen nintzen. Bisita bat baino gehiago izan nuen, ez pentsa. Abadiñoko baserrian morroi bat behar zuena izan zen bat, Damaskoko jatetxe batean zerbitzari edo eunuko edo esklabo behar zuena bestea; baina nik nahi nuenik ez zen etorri nitaz galdezka.

Duela gutxi okindegi batera sartu nintzen. Halakoetan gertatu ohi den bezala, emakumezkoak gehiago ziren gizonezkoak baino. Egia aitortzera, halako ordu hartan zegoen gizonezko bakarra neu nintzela esatearekin ongi adierazita dago zein den gizonezkoen eragina okindegietan. Okinaren andreak, emakume itxura oneko ile horia bera, galdegin zion txandan aurretik zihoan neska lirain argal eta koloretako aldizkari jaleari, ile-apaina baita, alai eta txantxazaleaz gainera, ea zer gehiago nahi zuen hartutako hiru kruasanez aparte, eta neska gazteak erantzun zion zoriona nahi zuela, aspalditik zebilela haren bila eta ea gozokiekin batera salgai ote zuten. Begira geratu zitzaion okindegiko andrea eta ongi pentsatu ondoren, bost segundoko kontua gehienean, esan zuen ahots larriz eta suspiroka berak aspaldi galdu zuela zoriona, bazuela haren ezagutza, baina ihes egin ziola gaizki hazitako katu baten modura. Nora doa galdutako zoriona?

Gauza galduen bulegoan nortasun agiriak daude ugari, eta ez omen da jenderik joaten haien bila. Izan ere nork nahiko ote du galdutako nortasunik? Unetik unera aldatzen gara eta gure nortasuna ere gurekin doa, gure hezurrak, gure barneko ezkutalekuak, gure identitate infinituak, gure bihotza bezala. Ez gara betikoak, ezta une-unekoak ere; ez gara garenak, behin bizitzaren taupadak gure belarrietarako musika egokia joz geroztik.

Behin, oraindik ere harrituta diot, maitemintzeagatik bihotza galdu zitzaion neska bat ezagutu nuen. Gaztea zen, eskarmentu gabea beraz, polita, itsasoari bere kolorea lapurtu nahi zioten begiak zituena. Negarrez ari zen eta ezin kontsola. 'Bihotza, bihotza' esaten zuen. Nora joan zara? Nora doa, ordea, galdutako bihotza? Zer da bihotza?

'Bi gelako etxea -esan nion inpentsan-. Batean mina bizi da; bestean, poza. Ez da komeni ozenki barre egitea, esna baitaiteke alboan lo dagoen mina'.

Poza ere ez dut aurkitu gauza galduen bulegoan. Haren berririk behintzat ez didate eman. Inauterietan agian... Orduan joateko. Halako egunean esnatzen omen dira printzesa lotiak, eta negua goxo-goxo iraun duten piztiak. Mina zientoka aurkitu dut, bulegoan ordea ez; baizik eta kalean zehar begiak ez zeruan ez lurrean doazen gizon-emakumeen aurpegietan gogorturik.

Eta esperantzaz galdegin dudanean, mutur beltz jarrita erantzun didate ez dagoela galduta, hilda baizik, eta begiratzeko hilerrietan. Baina niri ez zait hor ezer galdu.