Modelos de xestión cultural
No ano 1998 pedín autonomía para o CGAC, porque naquel intre era o xeito de acadar maior axilidade administrativa. Sempre fun partidario de que os directores sexan xerentes ou que, polo menos, se impliquen nas tarefas administrativas. Daquela existía certa desconfianza e unha clara tendencia a non ceder ningún control, especialmente por parte dos estamentos medios.
A finais de 2004, o Padroado do CGAC aprobou, co apoio activo do presidente Manuel Fraga, o cambio de estatuto para converter o centro de arte nun organismo autónomo ou nunha fundación, que era a miña opción preferida. Tras a posterior convocatoria das eleccións autonómicas, decididimos deixar a súa execución para que a ratificase o novo Goberno. O bipartito nin sequera o tivo en conta, supoño que porque no fondo desconfían dese tipo de cambios.
Hoxe está claro que o modelo de institución cultural válido hai 10 anos xa non serve, pero a reflexión sobre o presente do CGAC, unha institución á que quero e á que lle desexo o mellor, non me corresponde. Eu intento definir nun momento complexo o proxecto da fundación Gonzalo Torrente Ballester para convertela, cun orzamento e un equipo mínimos, nun dos referentes culturais de Galicia. E non vou a parar ata conseguilo.
Miguel Fernández-Cid, director do CGAC entre 1998 e 2005 e actual director-xerente da Fundación Gonzalo Torrente Ballester.
