Un parto (nove lúas)
Water, water by everywhere
and not a place to sleep...
Durante nove lúas velarei o teu sono.
Durante nove lúas descubrirei a saba
igual que se puidese lavarte cunha esponxa.
Igual que se estiveses no hospital.
Coma se eu fose ti, coma se para verte
tivese que obrigarme a caer do ceo.
Durante nove lúas, dobrada pola dor
co corpo en dúas metades. Non caber.
Conservar a túa chave
e usala porque sabes que hoxe
non vou entrar. Coma se fose un filme
dos que a ti non che gustan.
Algo que este poema non saberá dicir.
Pero tamén os tanques sobre Xeorxia.
O idilio insospeitado entre Osetia do Sur
e América do Norte. Bush Jr. e Georgia
on my Mind. Non gospel.
Soul tampouco. Doce compases lentos
pero con turn-around.
Eses foron os días nos que non viaxamos.
Eses foron os días nos que fomos ao enterro
da nai da nosa amiga,
coma se fose a única razón para chorar.
Durante nove días cantarei para ti.
Durante nove días cantarei
as palabras de amor que non daban saído
porque estabas tan dentro que non vía.
Durante nove noites amencín
na primeira mañá de hai sete anos.
O ouro sobre o río. O traballo de séculos
que agochan as túas mans.
O tempo que tardei en saber iso.
O colexio dos curas, caro como a conciencia
de clase. A intelixencia. Un desprezo
de séculos por todas as persoas que practican
a conmiseración. Durante nove lúas
o corazón rompeu. Non era unha metáfora.
Quen marcha non avisa.
Non se pode termar da louza se caeu.
O último libro de María do Cebreiro é Non son de aquí (Xerais, 2009)
