Os arroaces de Muros

A historia que vou contar non sei se é verdadeira ou falsa, pois os meus ollos naceron cansos de ver e son invisual para todo, agás para as palabras, que as sei de cores ben distintos. Pasaba eu pola vila de Muros, terra de naufraxios e desgrazas, cando do poñente chegaron mensaxes de treboada e mar maior. Púxose tan crencho o mar que o que era día empardeceu, virando noite. As traineras foran collidas de sorpresa e ían chegando levadas polas ondas, que galgaban por riba do peirao.

Na baiuca da Carracuca, acogomeláronse mariñeiros e patróns a mollar a palleta e librar así o arrepío que traían prendido nos ollos. Botaron contas de navíos e de xente. Estaban todos agás Manuel García, que andaba ao trasmallo.

Foron enviados un par de rapaces na procura. Non tardaron en regresar. O que fora á casa non dera con el e así o contou arfando coa lingua de fóra. Deseguida apareceu o segundo e dixo que a gamela do Manuel tiña chegado ela soa o peirao e alí ficaba sen levar a bordo aparello nin patrón.

Manuel non apareceu. No funeral achegáronse a consolar á viúva. Vendo esta que levaban flores como agasallo, ceibou unha frase que hei dicir ficou gravada no fondo do meu corazón: "Os mortos non queren flores, o que eles queren é compañía".

Esa noite apareceron dous nenos na reitoral. Viñan cos ollos inchados de chorar e da boca non ceibaban verba nin son. Ficaran mudos de vez co medo prendido tras dos ollos. Con algo de caldo quente e unha chisca de paciencia foron quen de lles devolver a fala.

Viran saír a nai logo do almorzo. Cando preguntaron onde ía, ela contestou: "Na procura do voso pai. Ficade aquí que xa regreso". Eles sentiran un arrouto de loucura na ollada da nai e seguírona até a praia. Contaron que ela entrou na auga de brazos abertos para abrazar o mar todo. Como non aboiaba entraron eles tamén no mar, mais as ondas eran fortes e colleron medo. Foi por iso que viñeron a onde o abade, por ver de traer a nai de regreso.

A muller non apareceu por moito que a procuraron de por terra e de por mar, que ben sabedes o fortes que aquí son as correntadas, que afastan os corpos dos afogados.

Días despois apareceron dous arroaces que choutaban entre os bancos de sardiña. Un deles era macho, pois tiña bigotes, e a outra femia, pois era de formas máis dondas e os seus chimpos eran menores. Os mariñeiros tentaban afastalos do porto, pois é ben sabido que os arroaces son de natural asustadores da sardiña, mais cando a eles se achegaban erguían en grandes cabriolas, falando nunha lingua de chíos e murmurios.

Contan que a maga da vila embarcou nunha gamela por ver os arroaces. De regreso falou así: "Eles entraron no mar e o mar entrou neles. Os seus espíritos están agora nos corpos abertos deses arroaces".

Así debeu ser, pois cando os fillos de Manuel andaban o trasmallo, como antes fixese o seu pai e o pai do seu pai, alí estaban aqueles arroaces levándolles peixe as redes, sendo eles os que chegaban ao peirao con máis carga e calidade.

O último libro de Xavier Queipo é Cartas marcadas (Galaxia, 2010)