A gula do consumidor devora autores
Pregúntolle a un amigo que sabe desas cousas como leva a crise o mercado da arte. Disque ben. Cando dicimos mercado da arte referímonos ao comercio de pinturas, esculturas e outras representacións en fotografía, vídeo...Iso que chaman, expresión horrenda, "artes plásticas". Non falamos logo doutras artes como a música ou a palabra.
Os pintores e escultores crean cousas que significan e os músicos ou os escritores crean linguaxe, as súas obras son anacos de linguaxe. Pintores e escultores crean algo que existe en si mesmo, unha pintura ou unha escultura son unha cousa única. O pintor, ou quen merque o seu cadro, pode penduralo na parede dun interior dunha casa sen que ninguén máis a vexa. É totalmente dono da obra.
O compositor musical, pola contra, o que crea é unha outra forma máis dentro dun continuo de formas, dunha tradición, e a súa obra está feita dun material que non é seu, os sons e o silenzo. A súa obra é súa e máis non é súa, pois desde que é interpretada unha vez ante un público xa pode ser entoada, asubiada, cantaruxada por quen a ouviu e a leva na memoria. A súa obra xa pasou aos outros. No caso do escritor esta case imposibilidade de posuir a obra é aínda máis acusada, pois o seu texto desde que llo vende a un editor xa é para ser repartido. O editor dá o texto ao prelo e de alí saen múltiples exemplares dunha obra. O escritor non só traballa cunha lingua da que non é dono, tampouco traballa para un cliente senón para calquera e para cantos máis mellor. O desexo último da creación literaria é chegar a cada persoa e a toda persoa, e fundirse na memoria do público. Ese afán de fundirse na xente até desaparecer dentro, esa fame universalizadora é intrínseca á literatura. Pode ser que acabe agora co escritor tamén.
Un cadro ou unha escultura, por seren cousa única, poden ser tasados e vendidos. A música ten dificultades para poder ser vendida, pois a nova tecnoloxía usada sen límite ningún está a permitir que sexa regalada. Os músicos ven como a súa obra chega a máis xente que nunca, porén ninguén paga por ela. E aos escritores pódenos ocorrer exactamente o mesmo. Se é así, será morrer de éxito. A obra chegará a calquera persoa que teña un ordenador en calquera parte do mundo, mais o autor terá que dedicarse a outro oficio do que poda vivir.
O proceso de globalización da humanidade, se non ten límites e contrapesos, sume na pobreza aos países máis débiles, mentres no Primeiro Mundo todos nos beneficiamos do expolio das riquezas deses países. E se a Rede non ten límites, acabará con creadores de cultura como é a figura do autor. Os consumidores, coa nosa gula e unha liberdade persoal sen límites nin responsabilidades, disfrutaremos do expolio dos autores.
