O libro
...ademais non é un texto liñal, por iso o acuso de comercial, por usar as primeiras páxinas como gancho. o autor ben sabía (sabíao todo) que dous tercios do público abandonan un libro de mil páxinas sen pasar da cen, mercámolos coma a máscara africana, unha sorte de seguro contra non sabemos que, a ilusión disípase pero está ben telos, e a biblia igual. quen liu... quen sentiu falar dos libros de tobías, sofonías, habacus, amos, baruc, nahum? ninguén sen un interese profesional ou enfermizo pasa do deuteronomio, aí decide que a biblia non se le por xunto, pícase aquí e acolá, por fases. un serán de domingo o cantar dos cantares, antes de ir durmir o eclesiastés, eu a última vez atasqueime no levítico. é que é moi forte, meus! para escribir algúns libros será precisa a inspiración, non digo que non, para ler outros tamén. a min a prosa de deus sempre me pilla atravesado, será polos escribas e os copistas, como escribían ao dictado e lles conviña aforrar pergameo non abusaban das pausas. o carallo do levítico! se ese é o maior best seller da historia xa entendo por que as miñas tiraxes son curtas. que a biblia tamén é moderna, coidado: moita mestura de xéneros e moita intervención narratorial, pero un narrador, nin sendo deus, pode rifarlle aos personaxes e os lectores de xeito tan continuo, quítache as ganas, hostias! un resentido. a xente que le é educada e sensíbel, non traga co superheroe de tres caras instalado nas nubes que aniquila ao ritmo frenético dos pistoleiros de john woo. así fixo mel gibson a película da paixón, outro resentido, que seica é unha carnicería neste plan, e co novo testamento! unha sidriña comparado coa absenta do antigo testamento. acabará habendo un xogo para a play station: temos a cristo cos feitizos, os romanos para sumar puntos, o combate con pilatos, o rescate de maría magdalena, o tema da resurrección e as transformacións en plan manga da santísima trinidade que culminan no desafío total entre deus e o diaño, e despois a versión platinum con extras dos personaxes e as tomas falsas. ese é un bo título para a segunda entrega: os apócrifos. vivimos o tempo da fin do libro e na fin do libro está a apocalipse. outra psiquiatra atenderíame coas mans no ordenador e ti pídesme que escriba e que o faga a man. na apocalipse tamén o apóstolo xoan recibe de deus a encomenda de escribir sen pensar o que será o derradeiro libro da biblia, o libro dentro do libro, metralla metaliteraria. deus preséntase coma sauron no señor dos aneis, de túnica e barba metalizadas, ollo de lume, espada de gume dobre por lingua e a voz de vidal bolaño ameazando con borrar os nosos nomes do libro da vida. tense falado do sadismo de deus e non é por afondar na ferida pero búscaas el cando di que castiga a quen o ama, capítulo tres, versículo dezanove (sempre quixen facer isto)...
O último libro de Xurxo Borrazás é Costa Norte / ZFK (Galaxia, 2008)
