Humanos sós, namorados e 'pijos'

XA FALAS SÓ! Seique estás tolo!

Non tal, falo en alto con ninguén máis, mais non estou só. Falo en alto porque estou comigo, máis que nunca.

A VER UN FILME, a acción transcorre entre os séculos XIX e XX. No interior dunha casa, hai reloxios, caixas de música...Trebellos que pautan o silencio, que o enchen...Elementos mecánicos para domesticar a vida. Tamén eles, coma nós, escapaban do silencio.

OS HUMANOS CREAMOS INTERIORES, a salvo da intemperie. E dos ruidos e do silencio do mundo, creamos unha atmósfera interior. E logo, a que nos encerramos nunha casa, atopámonos co silencio que había dentro.

Entón é cando empezamos a armar aparellos que fagan ruidos.

O NAMORAMENTO É POSÍBEL PORQUE a reencarnación é real. O namoramento é o reencontro co preexistente e xa coñecido, co xa vivido, con alguén a quen se amou nunha vida anterior, nunha das vidas anteriores. É a alegría do reencontro. De reencontrarse coa propia vida. Con un propio. Namorámonos de nós propios.

NAMORAMENTOS A TRAVÉS DA INTERNET: a xente namórase do software do outro.

Se cadra debía ser sempre así. Sen verse mutuamente o hardware. Somos almas encerradas e ás veces hai que poder saír de si, do corpo (O corpo é o si).

HAI DOUS MODOS DE ESTAR NA VIDA, vivir como un impostor (para prosperar). Ou limitarse a ser un mesmo.

RAY BRADBURY, se non é un xenio daquela que é? Un tolo? O tolo máis lindo.

O chill out está inventado hai tempo. A bossa nova naceu así, música delicada para pijos.

NON TEMOS PIJO EN GALEGO, carecemos da palabra equivalente. Eis, nesa falta, todo o noso drama nacional e lingüístico. A nosa debilidade o noso problema.

Temos que crear pijos galegos. E logo xa veremos como hai que lles chamar.

NUN BAR PARA PIJOS, nun lounge, a beber un dry martini.

E, olla, tampouco non se está tan mal (quen fora pijo).

"I'M THE OCEAN", canta Neil Young acompañado dos Pearl Jam . É o título máis poético. O mesmo eterno desexo, disolverse no océano. No mundo. Disolverse.

"HORRIBLE ATLÁNTICO", así escribe Saul Bellow no seu romance Humboldt's gift. Unhas páxinas adiante volve escribir "sombrío Atlántico". Nunca vira antes o noso océano dun modo tan tétrico. Debe ser certo tamén.