Country soul en tempos duros

En Galicia es una mierda (2008) describiron a decepción tras a queda do fraguismo e con A grande evasión (2009) decidiron que aquí non se podía vivir. Todo enredado en vimbios acústicos, aire americana e letras de alta gradación sarcástica. Pero os tempos mudan e a resposta estética a eles, tamén. "Vai vir unha época de moita violencia", sinala Samuel Solleiro, "violencia en sentido sobre todo negativo. Este é un disco feito en tempos difíciles". O guitarrista e operador de banjo fala de Violentos anos dez, o elepé co que Ataque Escampe se renden á tradición musical afroamericana e transitan un mundo de incertezas e opresión estrutural.

"Os discos anteriores eran demasiado irónicos, demasiado sarcásticos", considera Solleiro, "este resulta máis comprometido, máis emancipador". Non máis escuro, porén. Na terceira incursión fonográfica da banda, o soul de finais dos sesenta tinxe arranxos, progresións de acordes e mesmo poética. "É curioso, o noso título máis político é á vez o máis alegre", expón, "e pasou de maneira natural". Existen, segundo Solleiro, razóns obxectivas para esta síntese: "Coincidiu que os cinco membros da banda nos puxemos a escoitar música negra, sobre todo soul. E no soul dun certo momento hai unha tradición política de protesta relacionada coa alegría".

Curtis Mayfield titulan a canción adianto de Violentos anos dez. Con préstamos da poeta Xiana Arias constrúen unha música arrimada, violíns e puntuación de coros femininos mediante, aos experimentos country soul de, por caso, os estadounidenses Lambchop e homenaxean así ao autor de Superfly. "Si, Lambchop ou cousas de Yo La Tengo é o máximo soul ao que podemos aspirar", concreta, "salvando as distancias en canto a pericia musical, por suposto". A electrificada Misión de audaces -a paisaxe western continúa ao fondo- tamén encaixa nesas coordenadas. "Non hai onde ir / nos anos dez a vida é así [...] cun sorriso de rinoceronte e os acordes de Search & Destroy", canta Álex Charlón, xusto antes de citar, literalmente, ás Supremes. Festa malandrómica é a transmutación neofolk do hip hop de Malandrómeda, unha aposta arriscada resolta con mestría.

"Quero que soe a madeira". Esa foi a palabra de orde do técnico que rexistrou os dez cortes de Violentos anos dez. Logo de traballar con Marcos Paino en A grande evasión, foi Arturo Vaquero nos estudios Abrigueiro, de Friol, quen se puxo aos mandos. "Aínda que non foi o produtor do traballo, eses fomos nós", sinala Solleiro, "implicouse máis alá do seu papel de técnico e foi moi positivo. Cando dixo aquilo da madeira, non sabiamos se era bo ou malo. Finalemente era bo".

Da man de Vaquero, Ataque Escampe parecen abandonar a súa propia autodefinición xenérica, o rock de serie B. "Dende que descubrimos o termo sempre intentamos abandonalo", ri, "pero xogamos adrede coa idea de rock de serie B para explicar os noso erros, algúns voluntarios, outros non".

Violentos anos dez estará nas tendas, con licenza creative commons, a comezos de maio.