_
_
_
_
OS GROUCHOS | Luces
Columna
Artículos estrictamente de opinión que responden al estilo propio del autor. Estos textos de opinión han de basarse en datos verificados y ser respetuosos con las personas aunque se critiquen sus actos. Todas las columnas de opinión de personas ajenas a la Redacción de EL PAÍS llevarán, tras la última línea, un pie de autor —por conocido que éste sea— donde se indique el cargo, título, militancia política (en su caso) u ocupación principal, o la que esté o estuvo relacionada con el tema abordado

Adeus Medio, adeus Ambiente!

Manuel Rivas

No novo organigrama do Goberno galego, a xestión de Medio Ambiente, que tiña unha consellería de seu, vén de ser incorporada á mesma área de Infraestruturas e Obras Públicas, onde ten ponte de mando o señor Agustín Hernández. En rigor, habería que informar así: Medio Ambiente é engulida polas Forzas da Maquinaria Pesada.

Créase así unha Macroconsellería. Un dos mitos contemporáneos galegos é o mito do Macro! Lembro que nun programa de televisión no que trataban da admirábel feracidade das terras do Baixo Miño, o reporteiro comentou en positivo a un espelido novo agricultor: "O que pasa é que vostedes aquí teñen un magnífico Microclima!". E o home adoptou un ton ríspeto, severo, poñendo os atributos meteorolóxicos no seu sitio: "Un momentiño! Aquí, de Micro, nada... Macroclima!".

O apoxeo da moda do Macro foi na época de Fraga. A xente quería un macropresidente

E algo de razón tiña o noso macromiñoto. Galicia ten sido sometida a un proceso de diminución, iso que hai vinte anos chamamos en libro Bonsai Atlántico. A cultura do Macro foi unha estratexia do subconsciente popular fronte a este proceso que en México chaman de achaparramiento. A Galicia achaparrada non é un produto de colonización alleo, ou non o é soamente, senón que é a miraxe dominante nas que poderíamos denominar Elites Diminutivas.

Na fala popular cada vez se utiliza menos o diminutivo. Agora que en Madrid alcuman de Pepiño ao noso Pepe Blanco, macroministro de Fomento, os galegos abandonan o diminutivo, ou resérvano como lingua secreta para as intimidades onomásticas ou dionisíacas. De súpeto, deuse unha fartura pública do diminutivo. Un problema que ten o diminutivo é que hai que ter sempre a man o escarvadentes. Se tes unha falta dentaria ou unha moa picada ou unha boca moi hospitalaria, pois aí se acomoda o diminutivo. O que nos pasaba moito aos galegos é que había na lingua diminutivos como area. Por iso un dos nosos arquetipos de heroe popular é o do tío, ghicho ou menda que apoiado na barra do bar escaravella sen tregua nos dentes. ¿Qué está a facer? Pois cuspir os diminutivos.

Unha das miñas máis duras experiencias dialécticas foi cando ousei preguntar a un destes entrañábeis heroes da barra que por que sempre levaba o escarvadentes, ao xeito en que algúns mozos un piercing.

Lo que más afecta es lo que sucede más cerca. Para no perderte nada, suscríbete.
SIGUE LEYENDO

-Non é un escarvadentes, Manoliño, que é o pau da Santa Cruz!

E aí, polo diminutivo esnafrado, comprendín que a pregunta estaba de máis.

O caos é que o pobo se fartou dos diminutivos xusto cando os señoritos fixeron deles un uso indiscriminado. Hai xente refractaria ao idioma galego na que non atopas ningunha razón obxectiva para non usalo, e estrañas moito que non o faga de cando en vez, aínda que só sexa por adestramento otorrrinolaringólogo. Xente culta, xente viaxada, xente faladora, habelenciosa que, casualmente, sempre tropeza na mesma pedra: o galego. A excepción son os diminutivos. Os que non gustan do galego, adoran os diminutivos galegos como algúns exquisitos lepidópteros o mel da flor da estruga. Mesmo hai xente que fai uso dos diminutivos como unha graciosa concesión interclasista, como detalle de sinxeleza, e agasállanos os oídos cun horripilante "adiosiño" ou un criminoso "hasta lueguiño".

As linguas tamén sofren procesos de corrosión medioambientais. O diminutivo galego, tan agarimoso e sutil, acabou derivando para moitos nunha caricatura de micropaís. Hai un episodio na película Full Monthy, a que tratou de xeito anticipatorio a pandemia do desemprego, na que uns obreiros en paro, fartos das alegres figuras cerámicas de ananiños que adornaban o xardín dun amigo, deciden escachar eses símbolos de presunta felicidade. Pois algo así pasou na lingua de Nós. Que se escacharon os bonitiños ananiños, os diminutivos.

E velaí, como contundente reacción, a moda do Macro. As macrodiscotecas, as macrofeiras (hipermercados), as macroexplotacións, os macrocarros (4x4), os macrochurrascos, o macroxacobeo, as macroorquestras, a macrocidade da macrocultura. O apoxeo foi na época Fraga. A xente quería un macropresidente. E nas cidades, o macroalcalde, do que foi paradigma o excelentísimo Vázquez. Todo macro. Tamén as desfeitas: macrocatástrofes, macrocontaminación (as rías), macrofeísmo (o urbanismo), macroespeculación (o chan do litoral). Mesmo as actividades delincuentes acadaron esa dimensión cobizosa do macro: macroplaneadoras para o macrocontrabando.

Nunca tan redivivo estivo o dito de Vicente Risco, que todos repetiamos como un mantra nacional: "Non digas tampouco: Galicia é ben pequena; pequeno es ti, que endexamais poderás concibir nada grande". O aforismo de Risco contén unha verdade, a que denuncia un complexo, mais tamén expresa unha falacia perigosa: a asociación entre o tamaño e o valor das cousas. Hai unha confusión de dimensións que engana sobre a realidade das cousas. Hoxe sabemos moi ben que as mellores embarcacións non son as máis grandes senón as que mellor capean o temporal.

Temos macroproblemas e microproblemas. Que é mellor un macropesimista ou un microoptimista? Xa non é posíbel, en termos económicos, pensar nun macrocrecemento, pois sabemos os custes que supón. Non hai macrosolucións. As macrosolucións son un tecido de microsolucións.

Este tempo pídenos unha revolución óptica para medir o valor real das cousas. É unha lección que viñemos aprendendo moi traballosamente. Hai 25 ou 30 anos era un exotismo falar de ecoloxía e de medio ambiente. Os gobernos rían dos "salvadores de baleas". Eran microgrupos que dicían macroverdades. O tempo foi pasando e esas verdades pasaron a condición dun novo sentido común para a humanidade, na que a conciencia medioambiental é a base do benestar posíbel. Os tolos agora son os que pensan que o Titanic non afundiu. A disolución da administración de Medio Ambiente en Galicia nunha macroconsellería de Obras é unha mala noticia e un mal síntoma. Non é un retroceso da política, senón da lóxica. Non é tampouco un aforro: perder o tempo é o peor negocio. Agora volvemos ao experimento de meter o raposo a coidar as galiñas. Pobre raposo!

Tu suscripción se está usando en otro dispositivo

¿Quieres añadir otro usuario a tu suscripción?

Si continúas leyendo en este dispositivo, no se podrá leer en el otro.

¿Por qué estás viendo esto?

Flecha

Tu suscripción se está usando en otro dispositivo y solo puedes acceder a EL PAÍS desde un dispositivo a la vez.

Si quieres compartir tu cuenta, cambia tu suscripción a la modalidad Premium, así podrás añadir otro usuario. Cada uno accederá con su propia cuenta de email, lo que os permitirá personalizar vuestra experiencia en EL PAÍS.

En el caso de no saber quién está usando tu cuenta, te recomendamos cambiar tu contraseña aquí.

Si decides continuar compartiendo tu cuenta, este mensaje se mostrará en tu dispositivo y en el de la otra persona que está usando tu cuenta de forma indefinida, afectando a tu experiencia de lectura. Puedes consultar aquí los términos y condiciones de la suscripción digital.

Archivado En

Recomendaciones EL PAÍS
Recomendaciones EL PAÍS
Recomendaciones EL PAÍS
_
_