Venatoria suíza

Vai pra dez anos que finou Johanna e pasou un lustro desde que se retirou do seu chope ferroviario. Conserva unha vivenda a prezo módico naquel predio reservado a empregados públicos, pero non a morada en que cohabitaba coa súa esposa. Ao enviuvar obrigárono a coller un departamento máis cativo dentro da mesma mazá e a ceder o piso máis folgado a certo casal de operarios estranxeiros. Tenlle por iso e por tantas outras cousas mala vontade á populación de achego. O departamento, estreitizo, cóutalle a respiración e empúrrao a longas paseatas a pé ou en tranvía, exequible polos billetes rebaixados que lle outorgan ás persoas aposentadas e idosas.

O señor Péer saíu ben cedo, envolto na bandeira, a conmemorar o nacemento da patria. Pasou o Altstadt, trepou a cidade antiga co peito inchado, escarolouse como unha galiña entre as esplanadas baleiras (algún cliente precoz bebendo café-crema) e as carísimas tendas de antigüidades pechadas en día feirado. Fixo máis dun alto pra darlle tregua á artrite e abusou da cervexa. A bebedela estimulou a sudoración, ensopoulle a camisa e non apagou a sede. Azazaba cando chegou a unha cruz de rúas próxima ao río Limmat. Secábaselle a boca e notaba na alma a tentación de deixarse ir, de esbarruarse na avenida en cobizado repouso. Mareouse co tráfico de tranvías, de troleis e buses azuis, caro lle custou identificar o número de rota que lle conviña. Subiu tropezando, cae aquí, cae alí, e logrou esbarruarse nun asento.

Recolleuse no departamento derreado, apenas se lle restaban forzas pra pendurar a insignia helvética no balcón. Prendeu o televisor, sintonizando unha cadea en italiano que informaba do Festival de Cinema de Locarno e moneou unha miga. Botou un sono sobresaltado, acordaba cada tanto como se durmise no vilarello ancestral. Alá, polo agosto, pasaban de noite os rabaños de vacas, na transhumancia anual cara os pastos da montaña, e espertábano co tlin-tlin dos chocallos. Soñou que estaba no terreiro, cos patrucios rodeando a fonte, en animada leria e borreando cos seus enormes cachimbos (os lugareños varós tiñan o labio inferior colgante polo peso das paipas). Porén, o fume non procedía de cachimbos, viña do xardín, do estorrisco de viciños indiscretos que o amolaban co tasto de descoñecidas viandas, coas confianzas de xentes algareiras. E mira que os tiña avisados.

Aínda ben que Johanna morreu antes de consumarse esta ruína. Despendurou o rifle enferruxado, o mesmo que gastaba cando subía á cabana das serras, nun tempo en que podía montear semanas tras dun camoscio. Nas paredes do departamento escornan algús trofeus, formidables cabezas de cervo ou camurza. Ao pasar diante do espello da antesala, dedicouse un bo agoiro en alta voz, un dito dos camponeses suízos equivalente ao "vai con Deus" que proferirían os asadores do patio:

-¡Boa caza!

A última novela de Bieito Iglesias (Ourense, 1957) é Pan e coitelo (Galaxia)