Insomnio

A primeira noite na que un personaxe se me saíu dun libro foi a mellor. Nin sequera me deu medo a presenza daquel vello tolo no meu cuarto. Foi coma ter a derradeira oportunidade de estar con alguén que che morreu e gozar por última vez da súa compañía. Pola mesma, foi fugaz, tanto, que para cando me dei conta, o vello xa me dicía adeus; só me atrevería a xurar, iso si, que me deu unha palmada no cu. É que no seu día o inventei mullereiro empecinado. Non o soñei. Foi real porque todo sucedeu nunha eterna noite de insomnio.

O día seguinte boteino agardando que volvese. Tomei doce cafés e entre un e outro pensei once veces na sensación do meu personaxe tocándome o cu, coma se lle escribise o xesto, coma se só cumprise unha acoutación. Foi unha espera longa de mirar o titaque na parede. Tis, tas, tis, tas, e eu asexaba a porta e a fiestra e o propio ar, tratando de lembrar por onde foi que apareceu. Pero non volveu e eu quedei deitada na cama só a medias, e coa sensación de baleiro que un ten cando a felicidade se acaba.

Pola mañá laveime, vestinme e cando baixei á cociña a preparar o almorzo volvín ser feliz. Pasara outra vez. Alguén se me saíra dun libro por segunda vez: na mesa, todos os doces a base de laranxa que sabía facer unha italiana que se botara a puta despois de perder o home no mar. Ela fai as cousas así, con nocturnidade, e sempre tivo a capacidade de sorprender. E eu, co sabor das laranxas no padal, aínda a busquei por toda a casa e agardeina antes de saír. Pero nada. Outra vez quedei soa e baleira, desexando con todas as forzas poder vela para preguntarlle se lle parecera mal que lle escribise unha morte violenta.

Esa tarde, cando aínda matinaba eu se merecía ou non o regalo gastronómico da puta das laranxas, pasou por terceira vez. Desta vez foi algo tétrico, pois apareceu o fantasma dun neno con ollos de gata que simplemente percorreu dun lado a outro o salón e me deixou lívida. Pero tamén me serviu para entender que os personaxes viñan se non os buscaba.

Nunca fun tan feliz. Por algunha razón que non cheguei a comprender, os meus personaxes romperon as cadeas que os ataron aos meus libros e conseguiron pasarse ao meu mundo sen vida. E tamén por algún motivo estraño, decidiron poboarme a casa e axudarme a pensar nas historias que lles imaxinei un día.

Quedaron a vivir. Todos eles, por todas partes. Abres a neveira e atopas a primeira comida da protagonista dun folletín, vas ao váter e alí tes un oficial nazi ao que alguén envelenou. Saes ao xardín e ves xogar un equipo de rugby que che berra piropos. Os personaxes das miñas historias conquistáronme a casa.

Mais agora sei que, en realidade, o que fixeron foi unha revolución. Fugáronseme do maxín e puxéronse á par de min, coma se fosemos iguais. E non sei por que, no medio desta felicidade, ando pensando que saíron coa súa. Coa invasión fíxenme unha deles, e agora non podo saír da historia que me obrigaron a inventar. Axuda.

A última novela de Inma López Silva títulase Memoria de cidades sen luz (Galaxia) e foi premio Blanco Amor en 2007.