Máis política, menos lingüística
Apagado o remol da manifestación convocada por Galicia Bilingüe, é hora de botar contas de como foi a pasada lexislatura en materia de lingua. Os primeiros que terán que facer balance serán os promotores da campaña contra o galego que culminou na tal manifestación. Póñanse como se poñan, eles e os seus patrocinadores políticos, mediáticos e financeiros estarán a estas horas remoendo o fracaso.
Para algúns medios que viven dese conto, seguro que a guerra continuará, pero Feijóo xa debeu chegar á conclusión de que embarcarse naquela aventura non foi unha gran idea, e no futuro buscará a maneira de zafarse. Se perde as eleccións con dignidade, como parece máis probable, terá argumentos para deixar esmorecer un asunto tan daniño para o país como pouco beneficioso para o seu partido. Se as gaña por un pelo (cousa improbable pero non descartable), fará algún aceno simbólico e deixará as cousas máis ou menos como estaban, que foi, chisco para arriba chisco para abaixo -recoñezámolo- como as deixou don Manuel Fraga. En calquera das dúas hipóteses, terá que mandar á porra á señora Corina, a risco de que sexa esta quen o mande á porra a el.
Política Lingüística debe ter, no goberno despois do 1-M, máis pulo político
Proba contundente que pon de vulto o escaso calado social da batalla contra o galego déunola a enquisa do CIS publicada a semana pasada (datos.cis.es/pdf/Es2783mar_A.pdf). Na lista de problemas que preocupan á cidadanía, o galego (que aparece ao lado do terrorismo, o paro e a crise económica!!). Aínda máis importante, entre as áreas de acción da Xunta, é a referida á promoción do galego a que máis aprobación pública concita e a que menos rexeitamento suscita.
Na nosa opinión, o aprobado recíbeo o conxunto do goberno galego, e esa nota positiva reflicte unha novidade importante da pasada lexislatura: a promoción da lingua deixou de ser unha política sectorial, concentrada no ensino, e converteuse nunha política transversal, que involucrou distintos departamentos (desde Administración Local ata Comercio e Industria), e nomeadamente a Vicepresidencia (Galescolas, Voluntariado), e, claro está, a Consellaría de Educación. Ese é precisamente o camiño: os nosos líderes políticos e gobernantes teñen que asumir que a cuestión do galego é basicamente política, e só nunha pequena parte lingüística. E sobre todo, quen máis ten que aprendelo e a propia Secretaría Xeral do ramo.
Foi mágoa que o balbordo da manifestación e o inicio da campaña electoral fixesen que pasase case de incógnito un relatorio presentado a semana pasada nos XI Encontros pola Normalización Lingüística, organizados polo Consello da Cultura
(www.culturagalega.org/imaxes/docs/doc_14062.pdf)
No balance que se presenta aí móstranse as eivas máis graves da acción da Xunta neste terreo, que en boa parte deben imputarse á dita Secretaría Xeral. Certamente, mellorou moito a xestión, grazas a un equipo profesional competente e preparado, pero careceu de todo impulso político, e, evidenciando unha radical incapacidade para o diálogo, non se preocupou de suscitar os imprescindibles apoios e complicidades dos distintos colectivos e institucións. Unha das promesas incumpridas, presentada incluso polo Presidente no Parlamento, foi a da creación dun Consorcio pola Normalización Lingüística que debe articular os esforzos que se realizan desde as distintas administracións, e ofrecer un marco integral de traballo, espallado polo territorio galego.
A Secretaría Xeral de Política Lingüística do goberno que naza despois das eleccións debe inescusablemente recoller esta proposta, pero sobre todo ten que ser capaz de dotar dun impulso político á area, e apoiarse para iso nun maior diálogo social, político e institucional. Sexa a súa cabeza unha persoa de perfil técnico, sexa de perfil político (o que non pode ser e nin unha cousa nin outra), terá que agochar menos a cabeza debaixo da plumaxe do erario público, e facer máis política e menos lingüística. Se non, saímos dun souto para meternos noutro.
