Helbiderik gabe
Liburutegitik atera bezain laster, hartu berria nuen liburuxkaren barruan zerbait mugitu zela sumatu nuen, apalategitik ateratzeak poema-bilduma hari bizitza eman izan balio bezala. Koadernazioaren ahulduragatik desegindako liburuaren zati bat izan zitekeen, edozein momentutan lurrera joango zitzaidana liburuari tinkoago heltzen ez banio. Baina berehala ohartu nintzen beste zerbait zela mugimendu haren eragilea.
Liburuaren erdian aurkitu nuen orri solteak hosto lehor baten itxura zeukan. Hasieran hostoaren formaz besterik ez nintzen jabetu, José Ángel Valenteren poema haietako baten ondoan ezustean agertu zitzaidan paper puxketa hartaz. Norbaitek bere irakurketen atsedenaldiak markatzeko erabiliko zuela pentsatu nuen. Etxera heldu nintzenean, berriz, hostoaren beste aldean zerbait idatzita zegoela konturatu nintzen. Letra benetan txikia zeukan esaldi labur haiek lapitzez idatzi zituenak: "Asteazken arratsean, parkeko eserlekuetan. Ordura arte."
Erlojuari begiratu nion segituan: Mon. Monday. Handik bi egunera bilduko zen bikoteren bat parkean, imajinatu nuen arrapaladan. Jakina, ezin nuen inongo segurantzarik izan, edozein asteazken izan zitekeen ohartxo hartan ageri zen eguna. Poema-liburuaren lehenbiziko orrialdean nire aurretik hura hartu zuenak noiz itzuli behar zuen begiratu nuen. Dataren arabera, liburua asteartea baino lehenago bihurtzera behartuta zegoen irakurlea. Beste modu batera esanda, biharamunean bukatzen zitzaion epea. Beraz, pentsatu nuen, aste hari zegokion idazkian jarritako eguna, horretarako froga nahikorik ez nuen arren, irakurle hark aurreko astean zehar itzul baitzezakeen liburua. Gero tokiaz pentsatu nuen: non arraio bilduko ziren, zein parketan, alegia. Hiriak hiru parke eder behintzat baditu. Non egongo zen ohar hartan aipatzen zen eserlekua? Ugariegiak zirelako, zalantzok erabaki finko eta arrazoizkoren bat hartzea eragozten zidaten.
Horregatik agian bisitatu nituen asteazken hartan hiriko parke guztiak. Mota ezberdinetako jende ugari ikusi nuen, baina ez Valenteren irakurlerik. Denbora alferrik galtzen ari nintzela pentsatzera nindoan, zentruko parkean irakurtzen ari zen neska bat aurkitu nuenean. Bere ondoan esertzeko baimena eskatu nion, keinu soil batez eman zidana.
-Gustokoen dudan poeta Valente da- esan nion neskari, irakurtzen ari zen liburua (Valenteren antologia bat) ezagutu nuenean.
Une hartan ez nuen neskaren begiradak adierazten zuen sakontasuna behar bezala neurtu. Ni izango ote nintzen luzaroan espero zuen pertsona?, pentsatu nuen ni baino dezente gazteago zen neska hari begira. Handik gutxira hasi ginen solasean, Valente bera genuela hizpide hasieran, baina gai hura agortu zitzaigunean, bakoitzaren bizitzari buruz galdetzea ezinbesteko egin zitzaigun. Ohartu ginenerako, erabat ilundu zuen.
Modu xinple horretan ezagutu nuen orain nire emaztea dena. Ez dakit zergatik, baina dagoeneko urteak pasatu dira hosto hura berari erakustera ausartu naizen arte. Atzo egin nuen eta berak ez zuen hostoa ezagutu. Egia esan, hango letra ere ez dator bat nire emazteak daukanarekin. Orain badakit beste batek utzi zuela Valenteren poema-liburuan gero nik jasoko nuen ohar hura. Antza denez, niri zegokidana beste bizitza bat zen, ez orain daramadana. Halere, ez naiz damutzen. Dauden moduan ondo daude gauzak. Liburutegiari oraindik ere zor diodan liburuxka gaur itzultzea erabaki dut, egundoko isuna ezarriko didaten arren. Barruan mezu luze samar hau sartuko dut, agian aspalditik espero duzun erantzuna. Berehala konturatuko zara liburuan orri solteren bat dagoela, bere barrenean mugituko baita apalategitik atera bezain laister. Susmoa dut ez dugula inoiz elkar ikusiko, baina jakin ezazu hostoan idatzitako ohar hori gabe ezingo nukeela nire oraingo bizimodua ulertu, gehien inporta zaidan iragana ere hari lotuta dagoela era askaezin batean, eta eskerrak zor dizkizudala, zauden tokian zaudela, zuregandik jaso ditudan ezin ordainduzko dohainengatik.
