Manuel Suárez, a fe no cascallo

Hai tres cruces na Galicia perante as cales un se axeonllaría de moi boa gana, aínda sendo anticristián na xinea dun Rimbaud ou un Buñuel. A primeira, a dun cruceiro de pedra irto no Concello de Vimianzo, esquecido de todo, vestido de acensalí ó cabo dun carreiro inzado de silvas. A segunda, a do Cristo obreiro de Luís Seoane. A terceira beice o lar de Manuel Suárez, o carpinteiro que a tallou fendendo unha capa de magma. Unha obra ue se cadra gabaría o irredutible Antoni Tàpies. Unha cruz na que brúa todo o cerne da Biblia: dende a lama de Adán ata o sangue do Nazareno.

Manuel Suárez (A Coruña, 1972) recoñécese crente. Cre no Creador, con maiúsculo, e asevera que o "creador", entre aspas, "o artista ou o que for, está en conexión directa con Deus; é a súa canle, unha sorte de gorxa divina, de teléfono, de reflectinte; un instrumento encargado de aportar o que o Creador, sen aspas, quere pór no mundo". Secasí, coma auténtico crente, Suárez é un home ben sinxelo e humilde. Entregado ás súas dúas outras devocións: María, a súa compañeira, e mailos seus fillos.

"Síntome un 'heavy' con alma de lambido e un lambido con alma de 'heavy"

A súa obra ten afinidades coas de Victor Hugo e Henri Michaux

Manuel e María: os dous, en opinión deste cronista, forman xa parte da historia da arte galega, pois el lle consagrou a ela -e ós froitos do seu ventre- unha suite de variacións en branco titulada A serie de María. Quince pezas abstractas, informalistas, de técnica mixta nas que Suárez atinxiu unha incrible variedade de tonalidades, escalas, tesituras, melodías e harmonías brancas. Todo un canto ós seus amores: ó carnal e ó espiritual. Non en van esas obras irmás, pero a feito distintas, naceron a partir do gofrado dun veo de noiva. Veo que, simbolicamente, Suárez rachou para tecelo de novo con infinidade de texturas... brancas. Coa propia multiplicidade desa cor tan simbólica.

Após ese milagre que, con outro titulado Horizontes, supón un fito innegable na súa andaina polo Alén, Suárez está a artellar outras dúas series paralelas, igual de atrevidas, igual de impactantes, e que tamén entrañan un avance claro. Borrón e conta nova. Rectificacións e Arquitectura son os seus nomes, e poderemos ollalas este outono na galería coruñesa MoretArt. O tema da primeira, explíca el, "é, xaora, a do borrancho, a do risco, en ámbolos dous sensos do termo: rectificar unhas manchas previas con outras", deixando discorrer á intuición. Por iso se enxerga nesa serie unha certa afinidade coa obra pictórica de dous poetas, Victor Hugo e Henri Michaux. Un lirismo a secas, óseo, medular este de Suárez, quen gusta fondamente da poesía e, asemade, asevera procurar o cascallo da pintura: "Cando traballo, teño moi en conta os valores que me inculcaron os meus mestres; ensinanzas que me marcaron a lume e eu sigo a gardarrego, coma o respecto á profesión, a fe cega no debuxo, o aprender primeiro a facer para logo desfacer, a adoración polo celme da pintura, fuxindo da moda, do comercial e do doado, aínda que non sempre o consiga."

Na etapa de Horizontes a arquitectura aparecía xa fundida coa paisaxe, igual que a figuración coa abstracción, nunha liña intermedia, ó Nicolas de Stäel. Pero agora, en Arquitectura, a relación entre esta e a pintura é o eixo da serie. Nela, por primeira vez, Suárez está a empregar "pranchas de aluminio coma soporte e parte integrante da peza, á procura dunha frialdade estética que, malia min, acaba sendo moi cálida". Consecuencia, segundo el, dunha intensa contradición -ou síntese, quén sabe- persoal. "Cada vez acho máis paralelismo entre a miña vida cotiá e a creadora, pois as dúas me mallan do mesmo xeito", afirma. "Por exemplo: sempre me sentín coma un heavy con alma de lambido, e un lambido con alma de heavy. Pois co meu labor acontece o mesmo: a miña alma tende cara á materia, ó barroco, á terra, ós pigmentos e ós materiais cálidos, mais a miña mente teima en acadar unha obra máis fría, máis plástica, máis sintética e minimalista."

Esa mesma esgazadura define o seu proceso. Suárez devece por unha "abstracción intelectual, perfecta", que abrolle do acougo e o equilibrio. Pero recoñece que cada día é "máis caótico e impulsivo, menos metódico". O cal, secasí, valora coma un progreso. "Antes ía cadro a cadro, paseniño. Cada peza había de ter un final. Agora non. Agora me guío máis pola obra, salto dunha serie a outra, deixo repousar máis os cadros, desboto o que non me convence sen mágoa ningunha. Talvez porque, ó peor, estou a medrar..."