Lodeiro, o obreiro da pintura

A historia da arte está chea de aportacións tan humildes como xeniais, sempre cheas dunha humanidade especial, porque especial é sempre a pulsión individual que leva a algúns a autovalidarse como artistas, único título que a sociedade non certifica mediante acreditación administrativa. Un artista en primeiro lugar é sempre un valente que supera iso tan burgués do sentido do ridículo e decide que quere profesionalmente gustar aos demais. Niso penso a partir da interesante mostra antolóxica que o CGAC dedica ao pintor de Teis (Vigo, Galicia) Xosé Lodeiro. Máis de dez anos transcorridos desde a súa morte e na miña retina pervive cunha enorme dose de modernidade indestrutible o eclecticismo intuitivo da súa pintura, pero, sobre todo, a imaxe daquel obreiro da pintura que eu vía na miña adolescencia esperar o autobús a primeira hora da mañá no cruce de Peniche en Vigo para ir ao seu taller no centro da cidade do que regresaba taciturno a mediodía para facer o mesmo itinerario pola tarde. E todos os días igual. Confeso que ese foi o primeiro exemplo vivo que eu coñecín e admirei do traballador da arte e que facía realidade a afirmación picassiana sobre a conveniencia de que, se existe a inspiración, mellor que te pille traballando.

A forza de Lodeiro estaba na súa paixón de autodidacta e de cidadán radical, aquel malhumor constante que de cando en vez daba paso a maior tenrura da que poida ser quen un ser humano. Lodeiro é para min o exemplo constante do artista entregado ao seu traballo e de artista necesaria e creativamente anoxado co mundo. Lodeiro non regalaba nada aos críticos. Se cadra por iso o seu recoñecemento lle chega agora. É difícil ser un artista non só nas inauguracións das exposicións e nos museos, senón tamén as 24 horas do día e todos os días da túa vida, pero sobre todo agardando un autobús urbano ás nove da mañá para ir ao choio e co fume dun ducados enchéndoche o corazón, os pulmóns e a imaxinación.