Mentiría se digo a verdade

Non sei se a alguén ou, se cadra, foi a min mesmo, que lle escoitei varias veces e ultimamente a frase "mentiría se digo a verdade" como a expresión máis xenuína da galeguidade, ou sexa, como a frase máis galega do mundo. Mesmo teño sentido a tentación de volver escribir algunha canción co siloxismo que non é outra cousa que a constatación real da nosa visión do mundo perplexa, escéptica e paradoxal.

O mundo xa está cheo de prepotentes xermes de tiranía e dogmatismo que o saben todo, que non dubidan, que contestan as preguntas con afirmacións rotundas e que, de encontralos e preguntarlles nunha escaleira, afirman vehemente que soben ou baixan. Non coma nós, que para responder a tan absurda pegunta nunha escaleira, parámonos cortesmente para dicirlle de xeito amable ao estúpido interrogador que nin subimos nin baixamos, estamos efectivamente quietos.

Nós, que respostamos as preguntas con outra pregunta porque non hai maior clave da sabedoría e que posiblemente sexamos o mellor e máis perfecto híbrido entre Sócartes e Descartes. Todos os tópicos que con tanta hostilidade se nos teñen atribuído conforman a mellor barricada para protexer iso tan inefable que se dá en chamar identidade, pero sobre todo para razoar o mundo e a existencia da forma máis eficaz, humilde e igualitaria.

Somos a etnia mestiza da néboa e a melancolía, da marea perplexa e rumorosa da vida, da coraxe máis irónica dos mamíferos humanos. Somos nós e sexámolo sen máis complexos. Para chulos, eles.

Mentiría se digo a verdade, pero o que se nos imputa como defecto e exotismo non é carencia, senón intelixencia.