Voces no armario

A primeira vez non lle prestei máis atención cá eses ruídos accidentais que fai a noite, pero aínda non collera o sono e de novo oín aquel rosmar vagarento, unha rozadura de algo que se move paseniño, procurando pasar desapercibido. Quedei atento, coa orella apuntando ao armario, e cando estaba a piques de baixar a garda, volvinno sentir, un murmurio como de moarés escorregadizos, de veludos agarimosos, a pequena rabuñadura dunha cremalleira na escuridade. Abrín os ollos e xirei a cabeza ao tempo que me erguía na cama. Entón parou. Pensei nos ratos, aínda que xa non hai ratos, ademais os ratos non fan esas voces, se cadra algunha peza que se descolgou por pura inercia, pero sabia que tampouco. Notei a escuridade como unha especie de espesura transparente que deixaba ver a nada, unha "nada" que era "presenza baldeira", igual que o silencio semellaba unha voz sen son. Volvín deitarme, pechei os ollos e xa moi tarde quedei durmido.

A segunda vez, foi nada máis apagar a luz, un frufrú de seda que me fixo pensar inmediatamente no quimono de Yasmina, un fermoso vestido verde esmeralda enfeitado con flores douradas, crisantemos ou nenúfares, nunca souben; sería que volvía por el? Había moito que non me lembraba das súas cousas, case tanto como o tempo que levaba sen abrir aquel armario. Agucei o oído ata facer un furado na espesura, e sentín o bisbar esvaradío do quimono, igual que cando lle escorregaba a ela polas ombreiras ate caer nos pés. Logo notei unha viruxe na caluga, arremuiñeime coas mantas e pouco a pouco a presenza baldeira foi esvaecendo no sono.

Nunha ocasión espertoume un longo devecer de sabas rachadas; pero non lembraba se había sabas no armario, xa case non recordaba, agás o quimono, o que alí quedara encerrado cando Yasmina marchou. Ao comezo aínda miraba, para comprobar se estivera na casa a recoller as súas cousas, buscaba no armario, nos caixóns, nos libros, nos discos, na despensa, ata miraba no frigorífico esperando atopar algún sinal. Un día saquei as miñas cousas e gardeinas noutro cuarto; despois deixei de mirar.

Tardei moito en esquecer a Yasmina, foi un proceso lento e doloroso no que fun deixando anacos da memoria, como quen cae ao mar e vai desfacéndose de cousas para saír a flote, cando aboiei xa non quedaba de min máis que un espectro. Entón empezaron as voces, os murmurios de seda, o rosmar morriñento das pezas de la, a brisa leda das chambras de verán, o bocexo dalgunha saia arrombada nun recuncho. As oio falar, ás veces é unha palabra curta, un borboriño lixeiro, ás veces é un dicir melancólico, outras un breve monólogo que semella unha pregaria. Recentemente as oio discutir, coma se estivesen conspirando, esta noite pareceu que algunha cousa batera contra a porta do armario e por un intre temín que fose abrirse e aparecese Yasmina, pero non pode ser, hai tempo deixei aquela historia ben pechada e logo tirei a chave.

O último libro de Llorca é O salto do can (Xerais)