Actores e Cans

O festival de curtometraxes de Cans é único. Nace xa cun carácter único, a ironía de quen xoga coa comparanza entre Cannes e Cans, un luxoso porto marítimo e unha aldea do interior. E como corresponde ao tamaño relativo de Cans, o seu festival ocúpase do cinema de breve duración. E así, os días do festival son días de aldea, co seu encanto indudábel para a xente de cidade. Entre pistas, rueiros, galpóns, galiñeiros, eiras, leiras e o adro da igrexa sucédense debates, encontros e un repaso da nova creación audiovisual.

E como non hai mellor lugar para estar que o aire libre, foi nun debate nunha leira petando o sol onde aflorou o tema de fondo do audiovisual galego. Saiu polas mellores bocas, polas de actores: Luis Iglesia e Antonio Durán, Morris, fixeron un coloquio na leira guiados con discreción por Alfonso Pato. No coloquio entre eles dous e co público, Alber Ponte maiormente, afloraron feridas e dilemas para os dobradores, os actores e actrices. Os actores e o público discutiron sobre as linguas, sobre as produtoras, sobre a TVG, sobre a dobraxe. Diferentes experiencias, dilemas, dúbidas, conflitos íntimos e ideolóxicos.

As empresas audiovisuais son dependentes da TVG. Algunhas, as máis prósperas, absolutamente dependentes. E pódese ver que esa situación empresarial ten consecuencias artísticas, unha atadura invisíbel mais verdadeira. Conformarse con esa situación pode limitar o valor da producción audiovisual galega. O universal é o local con naturalidade e sen medo ao mundo. Aínda que nada máis sexa porque os nosos actores e actrices non lles falten as oportunidades que lles corresponden lexítimamente cando traballan desde aquí en galego. As mesmas que cando traballan en Madrid en castelán ou en París en francés.