Antonio Pérez Prado, o home que si foi amigo de Castelao

O médico Antonio Pérez Prado, de pais lugueses, naceu en 1926 no barco da emigración e foi soterrado o martes no cemiterio bonaerense da Chacarita. O seu traballo dividiuse entre o Hospital Municipal de Bos Aires, polas mañás, e o sanatorio do Centro Galego polas tardes, pero antes quixo revivir a emigración dos pobres. Nos anos 50 foi soldador en Estados Unidos, onde pasou uns meses "na fronteira da vida delictiva" (A Nosa Terra, 2003).

Articulista na prensa arxentina e autor de varios tratados de divulgación científica, en 1973 escribiu Los gallegos y Buenos Aires, reeditado en 2007 por Corregidor. A súa gran angueira foi Castelao, a película que guionizou para o arxentino Jorge Prelorán, un dos maiores documentalistas da América Latina. Entre 1973 e 1981, ditadura militar mediante, os negativos de Elixio González, o fotógrafo da emigración, convertéronse nun bruto de catro horas que Prelorán, falecido en marzo, recurtou ata 180 minutos no seu exilio norteamericano.

A copia íntegra que emitiu TVE-Galicia en 1984, cando a chegada dos restos de Castelao, mercáralla Isaac Díaz Pardo ao Centro Galego de Bos Aires. A que finalmente pasou TVG en 1992 foi a versión desmacelada polo propio centro. Os 27 minutos de menos son a sátira de Alfonso XIII, con pasodoble torero, antes da chegada da República. Segundo argumentou Pérez Prado, Castelao fíxose "para popularizar o problema nacional galego, co mínimo proselitismo, facendo un modesto apostolado e xustificando o traballo que din á miña nai cando me pariu". Eu si que fun amigo de Castelao, adoitaba dicir, sarcástico cos dirixentes dos centros galegos e crítico coas arestas que se lle riparon ao personaxe despois de morto.

Manuel González, responsable audiovisual de Cultura coa Xunta bipartita, coñeceu a Pérez Prado en 1990, cando viaxou a Bos Aires na procura de fitas da emigración. "Nunca coñecín un galeguista tan divertido", conta. "Era anarcogaleguista, facía agradable o cotián".