Palabras desatendidas
Vintecinco son moitos ou poucos anos? Na vida dunha persoa son abondos, en vintecinco anos unha persoa cambia, é a mesma persoa e mais non é. Para unha revista 25 anos é toda unha época. A época de Festa da palabra silenciada, unha revista feminista editada polo Concello de Vigo e dirixida pola escritora María Xosé Queizán.
Tivo e ten importancia unha publicación así? Ou, a falar claro, ten interese, ten valor o feminismo? Non cabe defender aquí o feminismo, simplemente é o argumento dun pouco máis da metade da humanidade para reclamar que se lle trate como seres humanos. Hai que...
Vintecinco son moitos ou poucos anos? Na vida dunha persoa son abondos, en vintecinco anos unha persoa cambia, é a mesma persoa e mais non é. Para unha revista 25 anos é toda unha época. A época de Festa da palabra silenciada, unha revista feminista editada polo Concello de Vigo e dirixida pola escritora María Xosé Queizán.
Tivo e ten importancia unha publicación así? Ou, a falar claro, ten interese, ten valor o feminismo? Non cabe defender aquí o feminismo, simplemente é o argumento dun pouco máis da metade da humanidade para reclamar que se lle trate como seres humanos. Hai quen non gosta diso. A conciencia de que as mulleres teñen alma do mesmo xeito que a teñen os homes está na historia de diversas culturas e relixións no curso da historia, aínda que para nós seguramente comece dun modo definitivo coa Ilustración. Aparece xa o feminismo, igualmente que o socialismo, no pensamento do noso Antolín Faraldo e, naturalmente, de Rosalía, de Concepción Arenal. A cultura democrática leva dentro inevitablemente o feminismo ou non é democrática.
Que non estivese presente na cultura política do antifranquismo explícase precisamente porque houbera unha ruptura histórica co republicanismo. A esquerda antifranquista, aínda que combatese ao Réxime, nacía dunha sociedade que non era libre, que non era democrática, que era patriarcal, autoritaria, militarista, curil. Desde que Cristo multiplicaba o pan e o viño xa ninguén fai milagros e o antifranquismo tampouco. Fixo falta a chegada do feminismo xa na metade dos anos setenta para que todos tivésemos que repensar a realidade que tiñamos diante, para vela sequera: a situación de opresión da muller, e nos casos menos duros de postergación, era invisíbel para todos, todas. Tivemos que vérmonos obrigados a recoñecer o evidente.
María Xosé Queizán, "a Queizán", foi unha daquelas mulleres e desde entón xunto ao traballo de escritora de ficción foi ofrecendo a súa ollada de muller lúcida sobre a nosa sociedade. A festa da palabra silenciada é máis que unha revista editada por un concello, é a historia do feminismo entre nós. Os seus debates, a súa evolución. O feminismo é un dos sinais máis claros, probabelmente o máis claro, da modernidade dunha sociedade ou, mellor, do grao de democracia interna. María Xosé Queizán é unha figura das nosas letras desde hai décadas, tamén é unha figura intelectual e seguramente non é valorado adecuadamente o que nos ten que dicir.
Non nos debe interesar o balance do feminismo nestas décadas que leva renacido entre nós? E non será que seguimos a minusvalorar o pensamento das mulleres, das feministas?