Monstros, contos e mortos
ACABOU A BATALLA electoral. Fica o campo da batalla cos seus mortos, os seus feridos, o fume e os berros aínda no ar. Os guerreiros vencedores e vencidos recóllense de volta aos cuarteis, tiran corazas, tiran elmos. Tiran coas máscaras.
A MÁSCARA. O peso da máscara, a dureza da máscara que lles permite a algúns personaxes públicos dicir cousas terribeis. Mentir sonoramente, acusar falsamente con voz solemne. E facelo diante dos demais, diante do mundo. Tremendo.
HAI POLÍTICOS máis violentos que os militares. Nin imaxinarlle a pistola na man ou o mando para dar ordes á tropa.
...
ACABOU A BATALLA electoral. Fica o campo da batalla cos seus mortos, os seus feridos, o fume e os berros aínda no ar. Os guerreiros vencedores e vencidos recóllense de volta aos cuarteis, tiran corazas, tiran elmos. Tiran coas máscaras.
A MÁSCARA. O peso da máscara, a dureza da máscara que lles permite a algúns personaxes públicos dicir cousas terribeis. Mentir sonoramente, acusar falsamente con voz solemne. E facelo diante dos demais, diante do mundo. Tremendo.
HAI POLÍTICOS máis violentos que os militares. Nin imaxinarlle a pistola na man ou o mando para dar ordes á tropa.
COA DERROTA, cando cae a máscara, cando se desfai, volve a cara do individuo. E a cara é branda, de pel fina, vulnerábel, delicada e pálida de estar tempo afogada baixo a careta.
SE NON APRENDE A VIVIR doutra maneira, se non cambia de vida, a face volverá a endurecer, acartonar, a pel volveráse coiro outra volta. Irálle nacendo de volta a máscara, volverá ser monstro.
PARA CONTAR ESA HISTORIA, a do personaxe monstroso, hai que contar un conto: un meniño encantado, un príncipe que fixeron sapo, Jekyll e Hyde...
OS CONTOS son a verdade radical das nosas vidas. Cando non nos atrevemos a contar as nosas vidas, por pudor, por dolor, encerrámola na metáfora dunha narración. Un conto é a cifra dunha vida.
POR ISO os contos sempre tratan dun meniño, dunha meniña, orfos, perseguidos ou abandonados.
SEMPRE os contos a tratar de emperadores ou de criados, de poderosos ou de miserabeis: a literatura radical non campa no medio, ou arriba ou abaixo, ou todo ou nada.
OS AEROPORTOS: o lugar onde van parar as fantasmas en tránsito. Chaman ao celular e din que ven de morrer un amigo: se acabo de velo! Vin nun corredor deste aeroporto a alguén que era idéntico a cargar cunha maleta!
E QUE AVIÓN COLLERÁ? Cara onde irá? (Se o vexo na pasaxe, mellor baixo...)
SÓ ELÍAS, o profeta, foi raptado por un carro de lume para o ceo. Cando alguén morre novo tamén é raptado por un silencioso carro de lume frío. Cando é así a morte non é un misterio, é un asasinato. Por iso non a aceptamos, por iso nos indigna.
TAMÉN SON OS CONTOS o que nos permite contar esas historias insoportabeis deses asasinatos, de visitas inesperadas da morte ("A morte petou un día na porta...")