Arxentina deita a ollada sobre o legado de Luís Seoane

A dobre condición de galego e arxentino de Luis Seoane foi o eixe central das xornadas que concluíron onte en Buenos Aires para analizar dende diversos ángulos a traxectoria dun dos intelectuais galegos máis importantes do século XX. A investigadora arxentina Silvia Dolinko organizou este evento para conmemorar o centenario do nacemento de Seoane, que en Arxentina non é unha figura tan coñecida coma en Galicia. Aparte destas xornadas o único acontecemento vencellado ao ano Seoane en Buenos Aires foi a chegada dende Galicia dunha exposición con retratos de escritores debuxados polo coruñés.
...

A dobre condición de galego e arxentino de Luis Seoane foi o eixe central das xornadas que concluíron onte en Buenos Aires para analizar dende diversos ángulos a traxectoria dun dos intelectuais galegos máis importantes do século XX. A investigadora arxentina Silvia Dolinko organizou este evento para conmemorar o centenario do nacemento de Seoane, que en Arxentina non é unha figura tan coñecida coma en Galicia. Aparte destas xornadas o único acontecemento vencellado ao ano Seoane en Buenos Aires foi a chegada dende Galicia dunha exposición con retratos de escritores debuxados polo coruñés.

A falta de apoio institucional é un dos atrancos que ten que superar a figura de Seoane para ser máis recoñecida en Arxentina. As xornadas celebradas esta semana só contaron co patrocinio do Fondo Nacional das Artes e do Centro Cultural de España en Buenos Aires. A presenza galega limitouse ao presidente do Consello da Cultura, Ramón Villares, como relator.

Silvia Dolinko, investigadora centrada na obra gráfica de Seoane e autora do texto sobre o artista no catálogo razoado do Museo de Belas Artes de Buenos Aires, apunta que un dos obxectivos das xornadas era o de facer dialogar aos distintos investigadores arxentinos que están a realizar neste momento traballos sobre a obra de Seoane. "A miña intención era facer un encontro interdisciplinario coma corresponde a un artista con facetas moi diversas como Seoane", indica Dolinko. A perspectiva política, a poesía, a obra gráfica, os murais e o proxecto de Seoane para Galicia foron algúns dos temas que trataron. Dolinko explica que contactou con institucións galegas para que participasen dalgún xeito neste evento, pero a única resposta positiva que obtivo foi a de Ramón Villares. "Quizais non chamei ás portas axeitadas", engade a organizadora sen moita convicción.

A visión galega sobre Seoane quedou limitada a algunhas referencias feitas por novos investigadores arxentinos e á intervención de Villares. O presidente do Consello da Cultura fixo un percorrido pola traxectoria de Seoane para presentalo coma o creador dun proxecto para modernizar a cultura galega despois do duro golpe que supuxo o triunfo franquista na Guerra Civil. "Seoane non ficou chorando durante o franquismo e marcou coma obxectivo devolver a Galicia o traballo feito polos exiliados", explica Villares.

O representante galego nas xornadas incidiu na importancia do Laboratorio de Formas, creado canda Isaac Díaz Pardo, coma punto sobre o que pivotou o proxecto de Seoane e explicou que, malia a visión negativa que o intelectual tiña sobre as consecuencias do seu traballo, o certo é que o exilio "triunfou máis do que eles pensaban". Villares apunta que a modernización que experimentou Galicia nos oitenta e noventa non pode explicarse sen iniciativas empresariais como Sargadelos, institucións coma o Instituto Galego de Información e editoriais coma Ediciós do Castro. "Ademais, tamén triunfou o desexo de Seoane de crear una nova imaxe de Galicia baseada en novas formas pero sen esquecer as raíces", engade Villares.

O presidente do Consello da Cultura salientou a importancia de celebrar unhas xornadas sobre Seoane na cidade onde naceu e viviu moitos anos e chamou a atención sobre a necesidade de "poñer en valor" os murais realizados por Seoane en distintos puntos de Buenos Aires. Moitos deles atópanse nun precario estado de conservación e a Xunta mantén contactos coas autoridades locais para achegar fondos á súa restauración. A conservación da obra do que seguramente é o artista galego máis universal ben merece un esforzo.