Pechar unha libraría
Móvese todo baixo os nosos pés e se alguén non o nota debera pensar que está sumido nun sono moi profundo, a que esperte o mundo verá que o mundo é outro. A cultura relacionada co libro vive á espreita dun terremoto que nos ameaza e xa se deixa sentir. Leo que unha libraría, outra, pecha, a Michelena de Pontevedra. Non podemos ignorar esas novas, debemos ser conscientes e actuarmos en consecuencia: cando cerra unha librería perdemos algo e non temos nada para pór no seu lugar.
Historicamente, até agora, houbo un consenso, unha parte da creación cultural que non era espectáculo debería t...
Móvese todo baixo os nosos pés e se alguén non o nota debera pensar que está sumido nun sono moi profundo, a que esperte o mundo verá que o mundo é outro. A cultura relacionada co libro vive á espreita dun terremoto que nos ameaza e xa se deixa sentir. Leo que unha libraría, outra, pecha, a Michelena de Pontevedra. Non podemos ignorar esas novas, debemos ser conscientes e actuarmos en consecuencia: cando cerra unha librería perdemos algo e non temos nada para pór no seu lugar.
Historicamente, até agora, houbo un consenso, unha parte da creación cultural que non era espectáculo debería ter o seu lugar. Porén, vemos como día a día os medios de comunicación, que son os que artellan e regulan a vida social, xa non consideran que haxa que protexer e manter a cultura máis esixente, máis complexa e profunda. Seguen a tendencia ideolóxica que nos leva: hai que deixarse levar polas forzas do mercado, na vez de pórlle límites hai que entregarse á forza dominante. Todo está a conducir a que desaparezan diques e límites, a que os máis fortes traguen os débiles e a cultura en xeral e as artes en concreto son moi débiles. Só poden existir se se protexen.
A ideoloxía do Goberno galego claramente é a de desprotexer os débiles. Eis a ruptura coa política de protección e promoción da lingua galega, faise para que sexa tragada pola máis forte, a que ten todas as vantaxes e poderes. A iso responde tamén que se recurten subvencións aos editores galegos.
É natural. A súa idea integrista de España, a súa distancia cos intereses económicos e empresariais puramente galegos, xunto a súa hostilidade cara aos escritores en lingua galega, eixo simbólico da nosa cultura, conduce a desprotexer á nosa industria editorial. A un habíalle gostar dicirlles que non hai incompatibilidade entre ser de dereitas ou esquerdas e sentirse orgulloso de termos unha lingua propia e de pular pola súa normalización social. A un habíalle prestar crer que un se pode saber cidadán español e tamén cidadán galego. Mais o certo é que, a diferenza de Catalunya ou Euskadi, entre nós nunca existiu realmente unha dereita galeguista. Os anos de Albor e Fraga, anos de relativo recoñecemento da nosa identidade e lingua, foron unha anomalía. Núñez Feijóo veunos recordar que a dereita de aquí é sumisa aos intereses centralistas e antigalega. Lástima, mais aí está, diante dos nosos ollos, esa política hostil de recurtes no medio dunha crise económica e dunha crise de todo o sector editorial. E un contempla cun algo de pasmo como os nosos libreiros, editores, escritores, non comprenden que afrontan a súa mesma existenza e non se unen para afrontar o desafío.