Pantallas, sangue e viño
OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN: aí está na pantalla, co conto do atentado islamista de Atocha (que non da ETA, Acebes), un plano detallado dunha bomba. Así aprendemos calquera a fabricalas. Logo tripas e sangue dunha operación. Logo uns meniños mortos, unhas mulleres forzadas... Sucédense unhas cousas tras das outras sen continuidade, sen argumento. Non ten sentido. Ou ten o sentido do caos. Mostran calquera cousa, móstrano todo. O seu ollo voraz non ten límite.
MAIS OS MEDIOS NON SON INMORAIS, moito peor: son amorais.
E OS MEDIOS SON O NOSO MUNDO. É o mundo que temos, é o que hai. Un...
OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN: aí está na pantalla, co conto do atentado islamista de Atocha (que non da ETA, Acebes), un plano detallado dunha bomba. Así aprendemos calquera a fabricalas. Logo tripas e sangue dunha operación. Logo uns meniños mortos, unhas mulleres forzadas... Sucédense unhas cousas tras das outras sen continuidade, sen argumento. Non ten sentido. Ou ten o sentido do caos. Mostran calquera cousa, móstrano todo. O seu ollo voraz non ten límite.
MAIS OS MEDIOS NON SON INMORAIS, moito peor: son amorais.
E OS MEDIOS SON O NOSO MUNDO. É o mundo que temos, é o que hai. Un mundo cos seus habitantes nun lado e noutro da pantalla. Aquí, nós, e no outro eses fantasmas.
E AÍ ESTÁN NA PANTALLA, ACTORES, ACTRICES, ollados pola cámara. Polo ollo único do monstro Polifemo, pola ollada mineral da Gorgona que inmobiliza as figuras para sempre. Aí os están, aí as están iluminadas, vestidas, maquilladas, a axir e a dicir palabras que non eran súas antes de dicilas ... Resplandecen na pantalla, brillan como aparicións. Como fantasmas. (É natural que os actores logo, de volta na vida, desexen voltar ao mundo da pantalla fantasmal, alí sempre resplandecen).
TAMÉN NA PANTALLA VÍSCERAS, SANGUE, dalgunha operación, tantas series televisivas de cirurxiáns e forenses. C.S.I, House, Nick/Tup ..., son o barroco contemporáneo. O que foi o Caravaggio no seu tempo: violencia e corpos, carne. Bizarrías (que nos atraen secretamente).
E VAI DE LATÍN: Aquae potoribus, bebedor de auga, dicían os latinos a quen non tiña o don de falar ben. O viño ten un demo dentro, un daimon que turra polas palabras. Aínda que ás veces tatexadas. Ese trasno chama por elas: Vinum veritas est. O viño tinto fainos unha miga graves; o branco, brillantes e elocuentes. Hai que alternar, a modo. Ainda que de vagariño, albariño.
CANDO O RIBEIRO É RIBEIRO é espléndido. Ningún branco se lle compara. (E contei algunha vez que na adega do Titanic descansan garrafas de viño albariño e ribeiro? Neptuno ás veces anda peneque.)
MORRE XENTE NO IRAK, xente miúda case toda. E o Bush e a súa camada política non irán presos, non. O castigo había ser soltalos nas rúas de Bagdad, que a xente improvisase. Había ser cruel. Tamén son crueis os seus merecementos.(E que fai o Aznar? Aínda é quen a abrir a boca? Ladra por algún curruncho?)