Vellos e espidos

UN DIME QUE SE PENSO QUE XA NON VOU MAIOR... Home non. E ben medo que teño. De perecer. Ás veces un morre sen se decatar. Mellor é correr riscos, estar vivo, e non pretender ser unha estatua en vida.

"VOY CRUZANDO EL RIO...", cantaban os de Tam Tam Go! (Ás veces vénceme un instinto e cedo ao pop menos estimado e culto) e cantaban logo: "Y si me alcanza el acero, recuérdame como he sido en la lucha..." Cantas veces non hai máis inspiración nunha canción, tan lixeira, que nun libro ben gordo. Só hai vida cando está presente dalgunha maneira a morte, o perigo de perecer. O único modo de pe...

UN DIME QUE SE PENSO QUE XA NON VOU MAIOR... Home non. E ben medo que teño. De perecer. Ás veces un morre sen se decatar. Mellor é correr riscos, estar vivo, e non pretender ser unha estatua en vida.

"VOY CRUZANDO EL RIO...", cantaban os de Tam Tam Go! (Ás veces vénceme un instinto e cedo ao pop menos estimado e culto) e cantaban logo: "Y si me alcanza el acero, recuérdame como he sido en la lucha..." Cantas veces non hai máis inspiración nunha canción, tan lixeira, que nun libro ben gordo. Só hai vida cando está presente dalgunha maneira a morte, o perigo de perecer. O único modo de permanecer a salvo da morte é estando morto.

E OS ARTISTAS, COMO O IOGUR, COMO TODO, PERECEN. Ando con Os Buddenbrook, do grande Thomas Mann, e cánta frescura, talento e poder non hai aí. E teño disfrutado con outros libros seus, mesmo o Doktor Faustus, até as notas sobre o Doktor Faustus... (Cando me poño, póñome). Agora que, cómo non ver entre un libro e o outro o curso da vida: a auga da fontenla que corre libre e o río lento e vagoroso que se achega ao mar. É tan evidente o camiño da obra de calquera artista que dá medo. Medo de estar morrendo.

ÁS VECES OS CICLOS SON TAN VELOCES... como o de Massive Attack: fundíronse en tres discos. Ou como o Juan Rulfo: fundiuse en dous libros. E logo permaneceu incómodamente a dar voltas por aí sen que ninguén soubese moi ben que cousa facer con el. Nin el propio sabía que facer. Seguro que ás veces tería incomodo de seguir vivo.

E LOGO O PRESTIXIO QUE NON TEÑEN OS ARTISTAS QUE MORREN NOVOS? Éntranlle a un ganas! (Lástima que xa me pasou o tempo, agora xa até é unha idade incómoda para morrer: nin co brillo do novo nin co pouso e a gravidade da vellice. Mellor mirar de durar un pouco máis, o que se poida).

PARA VELLO, O CINEMA DO ERIC ROHMER. Hai anos ainda tiña o seu aquel: Todo era unha miga trivial, mais era fino: a xente era tan educada, os franceses e máis as francesas eran moi aqueladiños, finos e elegantes, as casas eran cómodas e acolledoras...Agora, como aquí mellorou a vida, pois comparamos e xa non lle vemos tanta graza. Tamén nós vestimos ben, temos casas máis acolledoras... Iso si, seguimos a ser uns maleducados. (Así e todo: un artista é un artista, refírome ao Rohmer).

HAI QUE ESPIRSE! Tiran a roupa e deixanse fotografar os futbolistas, bombeiros, ecoloxistas, perruqueiras de Arcade, amas de casa... Con calquera excusa. Ou sen ela. Hai que cavilar no tema, debe haber algo profundo aí. Hai que estar alerta, axiña lle ha tocar aos escritores (barra "as"). Fóra coa roupa! Ar!