A cociña a lume lento de Marful

Un gato rubio e sen nome que se espreguiza ao sol despois da sesta vespertina é un dos 500 habitantes oficiais da parroquia de Caritel (Ponte Caldelas). O día de abril luminoso na primavera intermitente convida a gozar, ao aire libre, das correntes que envolven a lindeira Serra do Suído e espeluxan os teitos das carballeiras. Agora que calaron o remorso da chuvia e o estourido da madeira seca no lume, a quietude é clamorosa.

Apenas serán uns minutos, mais son efectivos para recargar baterías. A carón da mascota anónima que outra volta claudica sen resistencia e abandónase ao sono, a voc...

Un gato rubio e sen nome que se espreguiza ao sol despois da sesta vespertina é un dos 500 habitantes oficiais da parroquia de Caritel (Ponte Caldelas). O día de abril luminoso na primavera intermitente convida a gozar, ao aire libre, das correntes que envolven a lindeira Serra do Suído e espeluxan os teitos das carballeiras. Agora que calaron o remorso da chuvia e o estourido da madeira seca no lume, a quietude é clamorosa.

Apenas serán uns minutos, mais son efectivos para recargar baterías. A carón da mascota anónima que outra volta claudica sen resistencia e abandónase ao sono, a vocalista e compositora Ugia Pedreira apura a pausa. Tamén tivo que ver esta tranquilidade nos motivos que conduciron á súa banda, Marful, a estar aquí. O grupo remata estes días a gravación do seu segundo álbum. Só resta a voz da cantante e para ese proceso escolleron os estudos Savik Sound, ubicados nunha casa de arquitectura indiana construída a principios do século XX na pequena parroquia e que atesoura unha mesa analóxica dos 80 que achega, segundo o técnico José Trincado, Triki, "calidez, un son peculiar marca da casa". O contexto semella a pé feito para cadrar coa identidade musical dunha banda con querenza especial polos ritmos de ida e volta. "O que máis me gusta desta profesión é estar no palco e escribir, o estudio é o que peor levo; así que, polo menos, compensa o feito de facelo neste lugar", revela. Non é a única confidencia da artista, disposta a compartir unhas horas do seu traballo ao pé do micro, o punto onde converxen ideas probadas, ocorrencias posteriores e o intre preciso en que a cantante se coloca a gravar.

Os estudios Savik Sound teñen unha mesa dos 80, "son marca da casa"

"O que peor levo desta profesión é o estudio", confesa Ugia Pedreira

Cubanos, ingleses ou o violinista Quim Farinha colaboran no disco

'De Vigo vuelvo' é unha partitura atopada na fronteira francesa

A mecánica aseméllase ao xeito de filmar unha secuencia de cine que amosa o como-se-fixo. Cada tema é un quebracabezas que se pensa, se ensaia, se pule e se escoita, unha e outra vez, para acadar o matiz desexado, o punto interpretativo que require a letra, as inflexións que dialogan cos arranxos e o final que pon o contrapunto aos instrumentos. Nos últimos dous meses, os outros tres membros de Marful, os irmáns Pedro e Pablo Pascual e Marcos Teira, rexistraron as bases musicais propias e as da avultada e ilustre nómina de colaboradores. Ademais dos habituais, o batería Lar Legido e o contrabaixista Xacobe Martínez Antelo, no novo disco de Marful soan os cubanos Alejandro Vargas (piano) e José Manuel Díaz (contrabaixo), a trompeta do músico británico David Herrington, os violíns de Diego Galaz e de Quim Farinha e a serra de Germán Díaz.

Pedreira concéntrase nas observacións apuntadas por Pedro Pascual, quen a acompaña estes días decisivos, un disco aínda sen título e sen data de lanzamento, polo de agora, aínda que será en 2010. Non hai precipitación nesta cociña aberta aos sabores insólitos e que guisa a lume lento, como recomenda o bo xantar. Neste grupo, por certo, hai requintados gastrónomos. Esta tarde incorporáse ademais outra visita, pero é da casa. A cantante Guadi Galego únese ao dúo como colega de profesión, como profesora de canto na escola A Central Folque que dirixe Pedreira e, sobre todo, como amiga de Marful.

Empezan pola Jota para Frank Sinatra. É un tema complexo, con cambios de ritmo e solos de trompeta poderosos que retan á cantante, visibelmente conmovida pola intensidade. "Os músicos traballaron con total liberdade no seu terreo, agora tócame a min facer as miñas aportacións e, ao tempo, axustarme ás variacións dos temas respecto do pactado nos ensaios", explica a cantante. O tema no que traballan nese intre é un dos que xa ten aparecido no repertorio en directo de Marful, porque ao grupo lle gusta ir probando as novas composicións antes do seu lanzamento oficial. O que toca agora é traspoñer ao estudio a interpretación cuñada en vivo.

Até o momento, a actuación do pasado 27 de marzo en Pontevedra, compartindo cartel con Bonovo, é a última de Marful. Tamén foi a única contratada polo Xacobeo para todo este ano. O grupo aproveitou a ocasión para probar en directo outras primicias, como Maria Ninguém, do brasileiro Carlos Lyra que antes foi versionado por Rita Lee e por Brigitte Bardot, Pasodoble Universal, que sairá como primeiro sinxelo, e De Vigo vuelvo, a recreación dunha partitura que Pedro atopou nun anticuario na fronteira francesa. Chamoulle a atención o título e resolveron conservalo coa melodía, para a que Pedreira compuxo a letra. De quen case nada se sabe é do seu autor, un tal Ray Fortuny que algo debeu de andar por Galicia.

"En comparación con Salón de baile [o primeiro disco, autoeditado en 2006], o peso das nosas composicións é maior neste traballo", indica Pablo Pascual. Hai outras novidades salientábeis, como o aumento da variedade instrumental, debida á versatilidade dos músicos. Pablo toca varios tipos de clarinetes; ademais do seu acordeón diatónico, Pedro asume mandolinas, o banjo e a accordina, unha especie de mestura entre o acordeón e a harmónica; o guitarrista Marcos Teira incorpora aos seus ritmos aflamencados guitarras eléctricas, cavaquinhos e o tres cubano. "Ningún destes instrumentos está tocado ao xeito habitual, é algo que nunca antes fixera con Marful", apunta Teira. América e os sons que cruzaron o charco nas maletas dos emigrantes segue no referente, mais tamén con olladas a Europa "agora con moita más elaboración. Porque non somos arqueólogos e cada tema ten un tratamento diferenciado", afirma Pedro.