Crónica:GROUCHOS | LUCES

Por que o PP apoia os Franco en Meirás?

As Torres de Meirás foron para Emilia Pardo Bazán un refuxio para a lectura e a escrita silandeira e febril, pois sempre tivo que escribir o dobre que os homes para demostrar que valía o triple. Ademais de vizosa novelista, ela foi a mestra fundadora do relato moderno en castelán. Nese mester, agás contos de Clarín, non hai ninguén que estea á súa altura. O que pasa é que Emilia é outro patrimonio invisíbel, da que algúns picafollas só saben que trataba de "mi ratoncito" a Galdós. Na vez de andar a chamar os galegos a que pasen do galego e concentren os miolos no Inglés en Mil Palabras (o patr...

Regístrate gratis para seguir leyendo

Si tienes cuenta en EL PAÍS, puedes utilizarla para identificarte

As Torres de Meirás foron para Emilia Pardo Bazán un refuxio para a lectura e a escrita silandeira e febril, pois sempre tivo que escribir o dobre que os homes para demostrar que valía o triple. Ademais de vizosa novelista, ela foi a mestra fundadora do relato moderno en castelán. Nese mester, agás contos de Clarín, non hai ninguén que estea á súa altura. O que pasa é que Emilia é outro patrimonio invisíbel, da que algúns picafollas só saben que trataba de "mi ratoncito" a Galdós. Na vez de andar a chamar os galegos a que pasen do galego e concentren os miolos no Inglés en Mil Palabras (o patriotismo paradoxal!), o que tiña que facer Mariano Rajoy era convocar a ler o castelán de Pardo Bazán.

En fin, que Meirás foi tamén en ocasións o silvestre lugar festivo da belle époque coruñesa, de merendas atrevidas ao Renoir. E un moi probábel escenario e niño de amores secretos. Mais daquela non había paparazzi.

MEMORIA HISTÓRICA E CAPRICHO HISTÓRICO

É cousa de película como as presenzas poden cambiar unha paisaxe. Mesmo un son, un simple son, pode transformar un lugar enteiro. En Vida e destino, Vassili Grossman conta como en Stalingrado as bandadas de estorniños sobrevivían imitando o son dos disparos. Meirás de dona Emilia, Meirás do Ditador, Meirás d'A Familia. Como mudaría ao longo dos anos a partitura dos merlos das Mariñas? Na película de Meirás entrarían todos os xéneros. O último episodio por agora é o da enigmática conexión: Por que sae o Partido Popular de Galicia na defensa da indefendíbel posición dos Franco no caso Meirás? Sen ninguén preguntarllo. Un deslice absurdo nun home coa intelixencia de Núñez Feijóo. O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia xa foi poñendo o capricho. Fronte as competencias de Patrimonio Histórico e o nidio procedemento para unha posíbel declaración de Ben de Interese Cultural, fronte a Comunidade Autónoma, fronte o Estado, que é o que hai? As sombras preguiceiras que viven dun Espectro.

Hai quen ten Memoria Histórica, e hai quen ten Capricho Histórico.

A VOCACIÓN DE 'MONCHO ES MUCHO'

Lo que más afecta es lo que sucede más cerca. Para no perderte nada, suscríbete.
Suscríbete

O dos Franco aínda se entende. Foi tanto o botafumeiro que a ver quen lles baixa o anhídrido carbónico! O de Ramón Ares, autonomeado Moncho es Mucho, ex alcalde de Sada, pois tamén algo se entende. O de Moncho non é memoria nin capricho histórico. É vocación. El sempre está en primeira liña na defensa dos Franco, con razón ou sen ela. Aínda que o namoro se produciu cando Moncho, mozo de botica, acudiu veloz en moto a subministrar calmantes para unha xaqueca de dona Carmen. Eu penso que a cousa de Moncho ten a súa orixe nunha metempsicose. Aquel día, despois do incendio do pazo, en que se deixou fotografar coa gorra mariñeira de Franco. Iso pasa. Hai transmigracións. O espírito da gorra díxolle: "Moncho, tenme conta desta tábula rasa, e tantarantán que vai para Noia!". E entón el asumiu esa misión histórica, a de ter conta d'A Familia en Meirás.

Cando Ramón Ares perdeu a alcaldía de Sada anunciou que se ía dedicar, á fin, ao que máis gustaba, é dicir, plantar patacas, cebolas e nabos. É un home simpático. Un lince coas metáforas. O que fixo foi plantar unha columna na prensa. E logo, defender os Franco. Mais iso en Moncho é o natural.

CHÁMANLLE PAZO A UN BUNGALÓ!

O que non se entende é o dos outros. O dos voceiros do PP, a comezar polo modernista Núñez Feijóo. Ningún propietario de ningún pazo ou predio singular atrancou o paso a Patrimonio Histórico. Ningún petrucio galego montou esta farándula. E a que vén agora defender a mala educación? Por que o PP de Galicia non quere que Meirás sexa declarado Ben de Interese Cultural? Só lles falta ir dicir que as pedras non son máis que pedras. E non será un xeito extravagante de antifranquismo o de Feijóo insinuar que o de Meirás nin pazo é? Polo oído, o que lle deron a Franco era un ranchito. Un fin de semana. Estes da Coruña foron sempre así. Chámanlle pazo a un bungaló!

Coido que o de Moncho motorista estilo Amarcord, entrando a cen no pazo coas aspirinas, podía ser unha secuencia potente para abrir as portas no filme de Meirás. Mais, para min, o intre decisivo da película tiña que ser o do ditador a ver as películas de debuxos animados coa familia. Entre outros fanatismos, Franco era un fanático de Walt Disney. El asinou condenas de morte até o final, mais logo emocionábase con Bambi e Dumbo. Escribiu cartas a Disney expresándolle a máxima admiración, pedíndolle autógrafos, como un cativo. Ás veces a vida é así, unha merda pinchada nun pau.

APAÑAR AUGA COA PENEIRA

O Partido Popular é un partido democrático, constitucional. Que se saiba, non figura nos seus estatutos ningún punto que estabeleza a defensa dun trato reverencial nin privilexiado diante da lei para a familia Franco. Defender o interese público e o cumprimento da lei non son trazos de dereita ou de esquerda, de españolistas ou nacionalistas. Por que esta teima en apañar auga coa peneira? Por que este empeño en alargar o pé máis que a manta?

Son dos que pensa que o que ocorreu en Meirás, en pleno de estado de guerra, foi un espolio indirecto e non unha doazón. En todo caso o destinatario érao en calidade de xefe de Estado e non como particular. Mais sei tamén que nunca haberá unha devolución.

Outra cousa é que sexa declarado Ben de Interese Cultural, e que poida ser visitado uns poucos días ao ano. Os Franco, o ex alcalde de Sada, os dirixentes do PP galego son todos xente patriótica. Que mellor uso do pazo que abrir as portas unhas horiñas ao ano a ese pobo que tanto aman? Despois de Franco, Disney!

O que un día vai atopar a solución será Moncho Ares, de volta á terra. Ao tempo. Será cando lle propoña a Carmen Franco dedicarse á agricultura biolóxica. E en vez de armar escándalo, pedir unha boa subvención.

Archivado En